چه رازی از دل پاکت شنیدند؟

درون روح بی‌‌تابت چه دیدند؟

که زیر سایۀ ام‌ّ المصائب

تو را اخت المصائب آفریدند

رودی است که عشق را به خود می‌خواند

منظومۀ اشک و آه را می‌ماند

در داغ حسین، «امّ کلثوم» علی

خورشید به خون نشسته را می‌ماند

هم دختر مظهر العجائب باشد

هم فاطمه را به رتبه، نائب باشد

در اسم، اگر چه «امّ کلثوم» بُوَد

در رسم به حق، اخت مصائب باشد

تا آخر خط به خاطر مکتب رفت

جانش اگر آمد از جفا بر لب، رفت

در مهر و وفا بر «امّ کلثوم» نگر

دنبال حسین، همره زینب رفت

شأن تو و درک ما، همان سنگ و سبوست

نشناخته‌ایمت آن چنانی که نکوست

در نای تو، نطق مرتضی جاری بود

«از کوزه همان برون تراود که در اوست»

تا بوسۀ خنجری به حلقوم نشست

بر نیزه، سر امام مظلوم نشست

تنها نه فقط میان رگ‌های حسین

آن نیزه به قلب «امّ کلثوم» نشست

انیس زینب غم‌دیده بوده است

گره از عقدۀ دل می‌گشوده است

سکینه پیش او تعلیم دیده

اگر شعر بلاغت می‌سروده است

این دفتر عشق، نامه‌ای منظوم است

از خواهر خورشیدترین مظلوم است

مرثیّۀ کربلاست در هر بیتش

این داغ بزرگ از دل «کلثوم» است

غم بر دل هر پیر و جوان است، امشب

ماتم‌زده بغض آسمان است، امشب

در سوگ غریبانۀ «امّ کلثوم»

محزون، دل صاحب الزّمان است، امشب

به حق بر فاطمه بوده است، نائب

که یک لحظه نشد در صحنه، غائب

در این عالم که غیر از «امّ کلثوم»؟

برادر را که شد اخت المصائب

چگونه است؟

که تو - دختر بانوی آب‌ها -

لب‌تشنه

اسیر بیابان کربلا شده‌ای

 ای دختر خورشید!

عزیزک ماه!

می‌خوانمت به شعر