کسی نشناختت، ای دخت مظلوم!

نباشد قدر تو بر خلق، معلوم

اگر زینب بُوَد امّ المصائب

تویی اخت المصائب، «امّ کلثوم»!

در دفتر عشق، حرف منظوم شدم

تا آینه‌دار پنج معصوم شدم

هرکس به ردیف عشق نامی را خواند

من خادم بیت «امّ کلثوم» شدم

هم ماه مدینه است و هم زهرۀ شام

هم عمّه و هم خواهر و هم دخت امام

ای دوست! اگر سوریه رفتی برسان

از جانب ما به «امّ کلثوم»، سلام

داغ است، دل لاله صد چاک دمشق

زآن گل که بُوَد به تربت پاک دمشق

خورشید به سوگ «امّ کلثوم» گریست

تا ماه مدینه خفت در خاک دمشق

خورشید به خاک، دیده دوزد امروز

تا شمع مزار برفروزد امروز

از آتش داغ «امّ کلثوم»، دلی

نبْوَد که به سینه‌ای نسوزد امروز

ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!

هم غم‌خور مادریّ و هم یار پدر

در لیلۀ قدر آخر عمر علی

شد مهر تو، سفره‌دار افطار پدر

آن شب که پدر به خانه، مهمان تو بود

تو جان پدر بودی و او جان تو بود

آن کس که تمام خلق مهمان وی‌اند

آن شب به سر سفرۀ احسان تو بود

یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید

که شام و کوفه را رسوا نماید

ببین پیشانی زینب شکسته

بگو اخت المصائب لب گشاید

خورشید به پای تو جبین می‌ساید

وصف تو، بسی برتر از این می‌باید

از هر سخن تو، «امّ کلثوم»! به حق

عطر نفس پاک علی می‌آید

هر چند در این زمانه، مظلوم بُوَد

قدرش بر اهل بیت، معلوم بُوَد

او اخت مصائب است در این عالم

مشهور اگر به امّ «کلثوم» بُوَد

او نور چراغ خانۀ حیدر بود

در شام ستم، چراغ روشن‌گر بود

آن روز که تکیه‌گاه آن قافله شد

یک شانه برای گریۀ خواهر بود

دردانۀ خاندان پیغمبر بود

 محبوب پدر، نور دل مادر بود

از کرببلا نبود سهمش اندک

با این همه رنج، زینب دیگر بود