در ورود شام با شمر لعین
این چنین گفت «امّ‌کلثوم» حزین:
ما اسیران، عترت پیغمبریم
پرده پوشان حریم داوریم
«امّ‌کلثوم»! علی را دختر!
زهره را انجمن آرا اختر
میوه‌ی قلب رسول الله است
چه کس از مرتبه‌اش، آگاه است؟
نام بلند خویش به دنیا گذاشتی
با داغ خود غمی روی دلها گذاشتی
بعد از حسین، قلب پریشان خویش را
در کربلای خون خدا جا گذاشتی
بانو! میان دشت، هراسان چه می‌کنی؟
دریای صبر، در دلِ طوفان چه می‌کنی؟
بانو! شما که از جگرت شعله می‌چکد
دیگر میانِ آتش سوزان چه می‌کنی؟
نشود شعر تَری مدح و ثنایت بانو!
کو رسایی که نویسد به رثایت بانو!
جای دارد که هزاران چو امینی، عالِم
الغدیری بنویسند برایت بانو!
دلم دوباره گرفتار «امّ‌کلثوم» است
که فصل رونق بازار «امّ‌کلثوم» است
به روز آخر ماه جمادی الثّانی
تمام شیعه عزادار «امّ‌کلثوم» است
باید از جلوه‌ی او عرش منوّر باشد
هر کسی مثل شما، دختر کوثر باشد
بی‌گمان این دل شیری که تو داری، بانو!
می‌تواند فقط از جانب حیدر باشد
کم‌تر کسی است در غم من، انجمن کند
از من سخن بیاورد، از من سخن کند
«دل‌های جمع را کند آشفته یاد من
راضی نمی‌شوم که کسی یاد من کند»[1]
گرفت دست تو را جدّ تو، پیمبر تو
که نور بودی و او سایه داشت بر سر تو
گرفت دست تو را، راه برد آهسته
که شیر حق پدرت بود و یاس، مادر تو
این شیرزن که اسوه بُوَد مثل مادرش
فرزانه است و زینب کبری است، خواهرش
در عصمت و عفاف بخوانش چو فاطمه
در منطق و کلام ببین مثل حیدرش
ای که بر سینه‌ی خود، آتش ماتم داری!
به دل از داغ برادر، دو جهان غم داری
دخت مولایی و غم نامه‌ی زهراست تو را
نسبت از سلسله‌ی حضرت خاتم داری
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادریّ و هم یار پدر
در لیله‌ی قدر آخر عمر علی
شد مهر تو، سفره‌دار افطار پدر
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
