شه سخن با ذوالجناح آغاز کرد

                        باب شفْقت بر رُخ او باز کرد:

ذوالجناحا! ای غزال تیز‌گام!

                       ای تو را گیسوی «حور‌العین»، لگام!

باز شو از راه خود، ای آفتاب!

                        یا بسوزان آسمان را یا متاب

کاش! هم‌چون اشک خونین از سپهر

                        اختران ریزند با ذرّات مهر

از قتلگاه می‌گذرد؛

پُر دل و صبور

حسین بن علی نام از خدا داشت

خدا دانَد سر و سِرّی جدا داشت

فرود سنگ بر پیشانیِ او

هجومِ زخم‌ها ارزانیِ او

دور باش از آه آتش‌زای من

کاتش سوداست سر تا پای من

جذبۀ عشقش‌کشان، سوی شهش

در کشش زینب، به سوی خرگهش

چون کرد با برادر خود قصه را تمام

رو بر مدینه کرد که یا سید الانام

این شاه سر جدا شده از تن حسین توست

این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست

زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد

کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد

ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟

جویم که را که درد دل خود به او کنم؟

زینب چون دید پیکری اندر میان خون

چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون

بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند

پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون

شب خنجر آبدیده دارد در دست

خورشید به خون تپیده دارد در دست

از گودی قتلگاه بیرون آمد

ای وای، سر بریده دارد در دست

پیغام ز حال احتضارش آمد

بر اهل حریم داغدارش آمد

با حالت زین واژگون از گودال

دیدند که اسب بی‌سوارش آمد

 یک روح واحدند، ولی از بدن، جدا در اتحاد نیست تو از او و من جدا

این دو، دو نیستند، تجلی وحدتند پس باطناً یک‌اند، ولی ظاهراً جدا

گذار ساعتی ای شمر بدمَنِش به منش کز آب دیده کنم چاره زخم‌های تنش

بده اجازه برم سویِ سایۀ پیکر او که آفتاب نسوزد جراحت بدنش