سکینه گفت: پدر جان! سرت ز تن که بریده؟
به خاک و خون، تن صد چاک و بی‌سرت که کشیده؟
کدام ظالمی از راه کینه کرد یتیمم؟
که زیر بار غمت، قدّ دختر تو خمیده
می‌وزد در کربلا، عطر حضور از قتلگاه
می‌کند انگار خورشیدی ظهور از قتلگاه
برگ‌ریزان است و پاییزان، در این توفان رنگ
کاروانی می‌کند گویا عبور از قتلگاه
افتاد چون عبور اسیران به قتلگاه
بر کشتگان بی‌کفن، افتاد‌شان نگاه
دیدند سروِ قامتِ شه‌زادگان، زمین
در خون تپیده پیکرِ عریانِ پادشاه
افتاد چون گذار اسیران به قتلگاه
شد گریه تا به ماهی و شد ناله تا به ماه
هم غرقه گشت، پیکر ماهی ز سیل اشک
هم تیره گشت، آینه‌ی مه ز دود آه
زینب چو دید پیکری اندر میان خون
چون آسمان و زخم تن از انجمش، فزون
بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند
پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون
خزان شد یک گل از گلشن که نتْوان در چمن جویم
گهرهایی شد از دستم که نتْوان در یمن جویم
نه وامق گشته بر عذرا که در شامش کنم پیدا
نه مجنون گشته بر لیلی که او را در دمن جویم
ای مهربان برادرِ با جان برابرم!
وی یادگار از پدر و جدّ و مادرم!
چون چاک‌چاک جسم تو را بنْگرم به خاک؟
ای کاش! مُردمی که تو را کشته ننْگرم
گفت: ای به خون تپیده! مکرّم برادرم!
کافتاده‌ای به روی زمین، در برابرم
آیا تو آن حسین منی؟ کز شرف نمود
بر دوش خود سوار، تو را جدّ اطهرم
گفتا به ناله کای تن مجروح چاک‌چاک!
آیا تویی حسین؟ «فَیا لَیْتَنی فِداک»!
آیا تویی برادر زینب؟ که این چنین
با پیکر برهنه، بَرم خفته‌ای به خاک
زینب رسید بر سر جسم شهید عشق
گویا رسید پیش خدای مجید عشق
اِستاد با کمال ادب در حضور حق
بشنید از گلوی بریده، نوید عشق
فغان! که آن چه نبی سرو داشت، در چمنش
فلک ز تیشه‌ی بیداد کرد ریشه‌کنش
فتاد رایت دین بر زمین، چو با رخ مات
به خاک خفت، شه از پشت اسبِ پیل‌تنش
گذار ساعتی، ای خصم بدمنِش! به مَنَش
کز آب دیده کنم چاره، زخم‌های تنش
بده اجازه بَرَم سوی سایه، پیکر او
که آفتاب نسوزد، جراحت بدنش
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
