کاروان، روزی‌که بر یثرب رسید

آفتاب انگار از مغرب دمید

ز آتشی کز طف به دل افروختند

یثرب و اهلش سراسر سوختند

سیّد سجّاد، زین‌العابدین

با «بشیر» از مرحمت گفتا چنین

که خدا رحمت کند باب تو را!

زآن که بودی طبع او، مدحت‌سرا

ای مدینه! در تو ما را راه نیست

ره مده ما را که با ما شاه نیست

رفتم از تو با حسین بن علی

بی‌برادر آمدم، «لا‌تَقبَلی»

چون که گردیدند با احوال زار

آل عصمت، عازم شهر و دیار

وقت شد تا عترت شاه حجاز

از اسیری در وطن گردند باز

کاروان غم شدی سوی حجاز

ز آتش غم، جمله در سوز و گداز

سیّد سجّاد گفتا با «بشیر»:

چون تو نبْوَد عاقل روشن‌ضمیر

کاروان آمد همی با ره‌روان

تا که شد نزدیک یثرب، کاروان

سیّد سجاد بر جانش درود!

اندر آن‌جا آمد از محمل، فرود

چون «بشیر» از امر زین‌العابدین

وارد شهر مدینه شد غمین

بانگ زد: یا اهل یثرب! خاص و عام

بعد از این اندر مدینه «لامُقام»

من خانه‌دار خانه‌ای افسرده هستم

آرامش یک باغ طوفان خورده هستم

هر چند حیدر راهی این خانه‌ام کرد

بر غنچه‌های کوچکش پروانه‌ام کرد

مادری هستم که آزاده پسرها داشتم

همسری هستم که در عالم علم افراشتم

از امیرالمؤمنین الگوی دین برداشتم

پای جای پای زهرای علی بگذاشتم

عبا به روی سر انداخت سمت کوچه دوید

ورود قافله را از دهان شهر شنید

مسافران عزیزش ز راه می‌آیند

میان گریه چو ابر بهار می‌خندید

سلام دختر زهرا فدای چشم ترت

چه داغ‌های بزرگی نشسته بر جگرت

نگاه غرق غم تو شراره‌ام زده است

پر از غبار غم و ماتم است دور و برت

اى روزگار! از تو نکویان رمیده‏‌اند

وآن دیگران به دامن تو آرمیده‌‏اند

بردند ناکسان ز تو بس بهره و نصیب

سیبى ز باغ مهر تو خوبان نچیده‌‏اند