چون خیمه زد ز شام به یثرب، امام ناس

آسوده گشت، عترت پیغمبر از هراس

یعقوب اهل‌بیت نبی با بشیر گفت

کاین مژده را به مژده‌ی یوسف مکن قیاس

به یثرب، کاروانی بی‌سپه‌سالار می‌آید

کز آهنگ درایش، ناله‌های زار می‌آید

چه پیغامی مگر زین کاروان آورده، پیک غم؟

که آوای مصیبت از در و دیوار می‌آید

گویند که دلدار به سوی وطن آید

آن جان برون‌رفته ز تن، در بدن آید

امروز نبی چشم به راه است، چو یعقوب

چون رایحه‌ی یوسفش از پیرهن آید

پریشان‌کاروانی از اسیری در وطن آید

سیه‌محمل جهازی چند با سوز و محن آید

به اشتر‌ها همه محمل سیه‌پوش است و چندین زن

سیه‌پوش و سیه‌روز از سفر، سوی وطن آید

چه کاروان؟ که متاع گران‌بها دارند

خبر ز گرمی بازار کربلا دارند

گرفته‌اند عجب بارها ز جنس بلا

چه سود‌ها؟ که ز سرمایه‌ی بلا دارند

ای آفتابِ مشرقِ اقبال اهل‌بیت!

از خاک سر برآر و ببین حال اهل‌بیت

دشمن نکرد رحم بر ایشان و ای عجب!

خون می‌گریست سنگ، بر احوال اهل‌بیت

کاروان عشق را سوى وطن آورده‌ام  ‌

 نوغزالان حرم را در چمن آورده‌ام

آن نسیم خانه بر دوشم که از گلزار عشق

 بوى چندین لاله‌ی خونین‌کفن آورده‌ام

به پیشگاه تو بعد از سلام، یا جدّا!

 مراست شِکوه ز قوم ظلام، یا جدّا!

ز شام می‌رسم و کتف و بازوان کبود

 مراست نزد تو سوغات شام، یا جدّا!

بانگ جانسوز درا می‌آید

 کاروان اسرا می‌آید

کاروانى ز مشاهیر حجاز

 رفته در شام و کنون آید باز

اگر چه اشک گرمی ارمغان آورده‌ام، مادر!           

نسیم سردم و بوی خزان آورده‌ام، مادر!

نیاید کس به استقبال من زیرا که می‌سوزد             

ز هُرم شعله‌ای کز سوز جان آورده‌ام، مادر!

شد قطار غم، روان سوی حجیز

با دل پُرخون و چشم اشک‌ریز

یوسف آل پیمبر با «بشیر»

گفت کای فرزانه‌ی روشن‌ضمیر!

ای مدینه! سوز دیگر ساز کن

در به روی داغ‌داران، باز کن

ای زمینت، جنّت‌الاعلای من!

دامنت، کنعان یوسف‌های من!