سرت کو سرت کو که سامان بگیرم

سرت کو سرت کو به دامان بگیرم

سراغ سرت را من از آسمان و

سراغ تنت از بیابان بگیرم

صحبت از داغ تو بابا جگری می‌خواهد

لب خشک از عطش و چشم تری می‌خواهد

آمدی باز سوی خیمه و با خود گفتم

نوجوانی است که مهر پدری می‌خواهد

«هر چند پیر و خسته‌دل و ناتوان شدم»

هر گه نظر به روی تو کردم جوان شدم

طاووس خیمه پیش پدر راه می‌روی؟

گفتی اذان و مست من از این اذان شدم

بخوان به گوش سحرها اذان علی‌اکبر

بخوان دوباره برایم بخوان علی‌اکبر

لب ترک ترکت را به هم بزن اما

تکان نخور که نپاشد جهان علی‌اکبر

تا لاله‌گون شود کفنم بیشتر زدند

از قصد روی زخم تنم بیشتر زدند

قبل از شروع ذکر رجز مشکلی نبود

گفتم که زاده‌ی حسَنم بیشتر زدند

گاهی دلم برای پدر تنگ می‌شود

دلگیر از این زمانه‌ی نیرنگ می‌شود

اینجا کسی یتیم‌نوازی نمی‌کند

اینجا نصیب صورتمان چنگ می‌شود

من ناز را در چشم شهلایت کشیدم

پس عالمی را مست و شیدایت کشیدم

عیسی بن مریم را کنار جا نمازت

مات نفس‌های مسیحایت کشیدم

مثل بهار مثل غزل آفریدمت

شعری شدی و با کلماتم خریدمت

می‌خواستم ببینم اذان صدات را

امّا چه دیر مثل همیشه رسیدمت

گهواره خالی می‌شود با رفتن تو

دیگر نمانده فرصتی تا رفتن تو

حتی خدا با ماندنت راضی نمی‌شد

عیسای من قربان بالا رفتن تو

بالا نشسته است که پیغمبرش کنند

کوچک‌ترین امامِ همین منبرش کنند

مثل امام‌زاده‌ی شش ماهه می‌شود

عمّامه‌ی سیاه اگر بر سرش کنند

بالاترین محله پرواز جاش بود

خورشید از اهالی صبح نگاش بود

خال لبش که ارثیه آفتاب‌هاست

یک آسمان ستاره قطبی فداش بود

از تنم چند تن درست کنید

بی‌سر و بی‌بدن درست کنید

سنگ را بر تنم تراش دهید

تا عقیق یمن درست کنید