مژده، عمّه! شام هجرم شد سحر

آمده باب عزیزم از سفر

بود اکنونم نشسته در کنار

می‌زدود از چهره‌ام، گرد و غبار

شنیدم که در عهد خیرالانام

رسول مکرّم، علیه السّلام

زنى را یکى طفل، گم‏گشته بود

چو دیوانگان، رو به مسجد نمود

روان به جانب اصغر، چو تیر حرمله شد

زمانه گفت زمین را که وقت زلزله شد

نمود زمزمه‌‌ای بلبلی به یاد گلی

که از شنیدنش، آفاق پُر ز غلغله شد

چنان به سلسله شد بسته، عابد بیمار

که خون روانه ز چشم هزار سلسله شد

وقت میدان رفتن شه‏زاده شد

چون پى جان باختن، آماده شد

هم‏چو خور افکنْد بر خرگه، شعاع

بى‏کسان را خوانْد از بهر وداع

هر پدر کاو بر سر جسم پسر آرد گذارى

برق مرگ وى زند بر خرمن عمرش، شرارى

اى نهال بارور! بار غم تو بر دل من

بس گران‌بارى است، بارى؛ از دلم برگیر بارى

مگر ز حال پدر، اى پسر! تو بى ‏خبرى؟

چرا به گوشۀ چشمى به من نمى‏‌نگرى؟

به حُسن خُلق و به شیرینى سخن، هرگز

دگر زمانه نیارد بسان تو پسرى

اى به قد سرو و به رخ ماه، على! یا ولدى!

از چه شد عمر تو کوتاه؟ على! یا ولدى!

چشم بگشاى، پسر! چشمه‏ى چشمم بنگر

تا شوى از دلم آگاه، على! یا ولدى!

افتاده ز پا، آخر بر من

شاخ گل من، این اکبر من

اى اکبر من! اى آن ‌که تویى

جان تن من، عقل سر من

گفت اى خدا! تو آگهى کآرام جانم مى‏‌رود

در رفتن این نوجوان، از تن روانم مى‌‏رود

«در رفتن جان از بدن، گویند هر نوعى سخن

من خود به چشم خویشتن، دیدم که جانم مى‏‌رود»

اکبرا! مرگ تو دانى که چها با دل کرد؟

عمر کو؟ تا بتوان چون تو پسر حاصل کرد

خوش نهالى به بسى سعى به بار آوردم

چه کنم؟ داس جفا، سعى مرا باطل کرد

چو از یاورانش دگر کس نمانْد

شنیدم که شه جانب خیمه رانْد

یکى تشنه‌لب کودک شیرخوار

یکى بسته پر، بازِ عنقا‌شکار

اى پسر! مردانه جان ده با نشاط

تا بیاسایى از این ننگین‌قماط

خاک بر سر کن فرات و نیل را

بر کمر زن، دامن تبدیل را