سلام باد به اسلام مسلم بن کثیر!

 که بود بنده‌ی اخلاص و زاده‌ی شمشیر

عبید خالق خویش و ز هر چه هست آزاد

 امیر نفس خود و در کمند عشق، اسیر

سلام ما به وهب باد و شیر مادر او!

 که داد درس شهامت به او و همسر او

نخست بود مسیحىّ و فیض اسلامش

 شد آبروى وى و مکتب پیمبر او

یا واهب العطایا! آمد وهب به سویت

 تا آبرو بگیرم از فیض آبرویت

یا دافع البلایا! افتاده در بلایم

 یا مُطلق الاُساری! گشتم اسیر مویت

سلام باد به واضح! که با خضوع تمام

 نهاد روى تضرّع به خاک پاى امام

بر او سلام! که بنوشته‌اند نامش را

 امیر کشور دل‌ها، اگر چه بود غلام

سلام باد به روح جناده‌ی ثانى!

 ز خاندان حَرَث از نژاد سلمانى

هر آنچه بود، گلى بود از بهشت وفا

 هر آنکه بود، نشانى بُد از مسلمانى

سلام باد بر آن مجمع بن عبدالله!

 که بود جان و دلش از ولاى حق، آگاه

به راه کوفه به اصحاب کربلا پیوست

 که بود عشق، دلیل و سعادتش همراه

سلام باد به سعد دگر که بود سعید!

 نشانه‌هاى سعادت از او عیان گردید

غلام بود ولیکن غلام آزاده

 فقیر بود ولى عشق، دولتش بخشید

سلام باد به عمرو بن خالد! آن مردى

 که داشت سینه‌ی پُرشور و عشق پروردى

به دل نداشت به جز غربت حسین، غمى

 به جان نداشت به جز درد عشق او دردى

سلام باد به عَمرو بن صائدى که به ناز

 قدم به بزم شهادت نهاد و شد ممتاز!

ابوثمامه، صمیمی‌ترین غلام حسین

 که شد فدایى راه نماز و روح نماز

سلام باد به ایثار جُندب بن حُجیر!

 که شد ولایت عشق از جهاد او تفسیر

مجاهد صف صفّین در رکاب على

 که تکیه‌اش به خدا بود و دست بر شمشیر

سلام ما به حباب بن عامر تیمى!

 که مرد بود و نبودش ز ترک سر، بیمى

پس از شهادت مسلم به پیشگاه حسین

 رسید و داشت به کف، سر ز بهر تقدیمى

سلام ما به سلیمان، شُکوه دین‌دارى!

 که بود پور مضارب ز قیس انمارى

پسر عموى زهیر و ظَهیر دین چو زهیر

 که کرد با همه قدرت، حسین را یارى