از خون که گرفته بود سیماى تو را

 شستم به لبان خشک، لب‌هاى تو را

یک بار دگر نگاه کن پشت سرت

 تا باز ببینم رخ زیباى تو را

اکبر که گل حمیده‌ی فاطمه است

 نورِ دلِ نورِ دیده‌ی فاطمه است

هر چند که از گلشن لیلا باشد

 او لاله‌ی پروریده فاطمه است

آغوش به روى گل چو بگشود حسین

 از لاله‌ی خویش تشنه‌تر بود حسین

بنْهاد زبان اگر که در کام على

 او را عطش شهادت افزود حسین

اکبر که بُوَد آینه‌ی طلعت دوست

 جارى است ورا خون خدا در رگ و پوست

هم‌نام علىّ و نور چشمان حسین

 ماهی است که نور پنج خورشید در اوست

آن کشته که یادگار پیغمبر بود

 لب‌تشنه و خویش چشمه‌ی کوثر بود

گر گفت به مقتل جگرم می‌سوزد

 سوز عطش و داغ على‌اکبر بود

بر آینه‌ی جمال طاها صلوات

 بر نور دل زاده‌ی زهرا صلوات

مجنون على است لیلى حُسن ازل

 بر لاله‌ی بوستان لیلا صلوات

آنان که به رخساره‌ی اکبر دیدند

زآن آینه، سیمای پیمبر دیدند

زینب چو گرفتش به بغل، هاشمیان

در دامن او حسین دیگر دیدند

بشْکست و سر شکسته‌اش را بوسید

اعضای ز هم گسسته‌اش را بوسید

بر خاک نشست و رو به رویش بنهاد

لب‌های به خون نشسته‌اش را بوسید

برخیز و غم دلم دوا کن، بابا!

زین معرکه رو به خیمه‌ها کن، بابا!

من غرق خروشم و تویی غرق سکوت

یک بار دگر مرا صدا کن، بابا! 

تا دید فلک قامت گل‌پوش تو را

 سرچشمه‌ی خون کرد لب نوش تو را

با تیر تو را زدند یا با شمشیر؟

 زیرا که درید گوش تا گوش تو را

گلبرگِ ز تیر، چیده را می‌آورد

 قنداق به خون تپیده را می‌آورد

سردار شهید کربلا از میدان

 سرباز گلو دریده را می‌آورد

گل ناز است و فسرده است خدایا! پسرم

 بسته از سوز عطش، نرگس شهلا پسرم

بوسه زد تیر جفا زودتر از من بر او

 خصم نگذاشت که تودیع کنم با پسرم