روز عاشورا سپاه اهل کین

بسته صف از بهر قتل شاه کین

حر نظر بنمود بر افعال خویش

جنت و دوزخ مجسم شد به پیش

صاحب بیت حرم شد در حرم

تا بماند در حرم آن محترم

راز پنهان با خدای خویش داشت

دل ز جور خشم در تشویش داشت

چه کردی ای فلک با آل زهرا

کنی آواره اندر کوه و صحرا

یکی را بر جنازه می‌زنی تیر

یکی را سر جدا سازی ز شمشیر

شاهراه عاشقان بس خوش رهیست

وعده گاه عشق خوش منزل گهیست

چو نرسد عاشق به کوی یار خویش

محو گردد بر رخ دلدار خویش

نگاه آخرم بارید و تو نه

دو چشم آخرم بارید و تو نه

دلم یک خیمه آتش بود، باران

گلوی اصغرم بارید و تو نه

و در چشم تو باران شعبه دارد زلال چشمه ساران شعبه دارد

سه شعبه تیر نامردان اگر بود گلوی تو هزاران شعبه دارد

نوشتم پر، کبوتر شد دوبیتی

نوشتم لاله، پرپر شد دوبیتی

نوشتم آب، لب‌هایش ترک خورد

فدای کام اصغر شد دوبیتی

گودال قتلگاه، پر از بوی سیب بود

تنهاتر از مسیح، کسی بر صلیب بود

سرها رسید از پی هم، مثل سیب سرخ

اول سری که رفت به کوفه، حبیب بود!

گل باغ ولایت را، که جان‌ها برخی نامش  

عجب دارم که جا دادند و ویرانۀ شامش

به زنجیر ستم بستند بازوی عزیزی را  

که پوشیده ست ‌ایزد جامۀ عصمت بر‌اندامش

به چشم مات زمین رنگ آسمانی داشت  

به شانه از تب شلاق شب نشانی داشت

بزرگ زادۀ کوچک، بزرگ می فهمید  

بیان به روی لبش صد جهان معانی داشت

تویی آن دختر زیبای کوچک  

به دنبال پدر، با پای کوچک

به دشت کربلا با قلب خونین  

تو هستی لالۀ حمرای کوچک

شبی که شب، عداوت به سحر داشت  

سحر، فردایی از خون جگر داشت

شبی که عشق، در شام غریبان  

غمی از حجم غربت، بیشتر داشت