قصّۀ سربستۀ جسم تو آخر باز شد قدر قرآن نبی آیات کوثر باز شد چشم من تار است یا اربا اربا گشته‌ای؟ یا که بر جانت زبان تیز خنجر باز شد؟

گوش تا گوش تو ای غنچه گلستان شده است آب آب لب تو بانی باران شده است

خون حلق تو نرفته نفست بند آمد که به یک چشم زدن جسم تو بی جان شده است

یک مرتبه کم شتاب باشى خوب است

با قاعده، با حساب باشى خوب است

فکر دل فاطمه نبودى اما

فکر جگر رباب باشى خوب است

اى تیغ همیشه بى خبر می‌آیی

یک روز به شکل میخ در می‌آیی

امروز تو شمشیرى و فردا قطعا

درقالب یک تیر سه پر می‌آیی

دیگر به سینه تاب نماند و، به دل قرار  

افتاده جسم اطهرتان توی کارزار

ای چشم‌های پاک شما، گرمی دلم ‌

ای دست‌های سبز شما، معنی بهار

از دشت سمت خیمه می‌آید کسی مگر؟  

گویا دلش شکسته ز سنگینی خبر

داغی بزرگ، بر دل پاکش نشسته است  

داغی به وسعت غم آدم، نه! بیشتر

دریای من! به ساحل چشمم کران بده  

بر خاک تشنه کام عطش خیز، جان بده

یک عمر از نگاه تو نیرو گرفته‌ام ‌

این بار هم تو خواهر خود را توان بده

بنگر به شکوه سوی او تاختنش

در قلۀعشق، پرچم افراختنش

فتح است در این معرکه سر دادن او

برد است در این میانه جان باختنش

شبی از خواب خوش گردیده بیمار

نمودم پیروی از طبع سرشار

فتادم من به فکر عشق بازی

که دارد در دو عالم سرفرازی

باز می‌خواهم نوایی سر کنم

عاشقان را جمله مستحضر کنم

عاشقان رهرو بازار عشق

جان نثاران ره دلدار عشق

ز زلف عنبرین یار مهوش

شده این خاطر زارم مشوش

ز خال هندویش روزم سیاه است

مگو هندو که خال روی ماه است

چون گرفتی اذن حر از شاه دین

اسب همت تاخت در میدان کین

گفت با آن قوم بی دین جهول

این حسین باشد ز اولاد رسول