مادر، فدای انتظار چشم‌هایت

جان می‌پذیرم در بهار چشم‌هایت

آخر چرا در انتظار و اضطراب است

شهر پر از اشک و غبار چشم‌هایت؟

پلکی بزن، مقابل چشمان مادرت

واگویه کن، شکوه سحرگاه آخرت

اینجا هنوز، فرصت پرواز باقی است

خود را گره بزن به بلندای باورت

وقتی که رفت، پشت سرش را نگاه کرد

در چشم‌های مضطربی، مشق آه کرد

با هر شمیم از نفس قدسی حسین

خود را دخیل بستۀ آن تکیه‌گاه کرد

حیرتی نیست اگر یک شبه حیدر شده بود

در تب حادثه‌ها پشت برادر شده بود

از بهشت آمد و بارید بر اندام زمین

این چنین بود که تاریخ معطر شده بود

موضوع عشق را

آن موی خونی‌ات

هم رنگ غم، به معنی غربت

این سان مکن نگاه، خدا را!

در خیمه، جای خالی یاران

بر خاک، پیکر شهدا را

دریای من! به ساحل چشمم کران بده

بر خاکِ تشنه‌کامِ عطش‌خیز، جان بده

یک عمر از نگاهِ تو نیرو گرفته‌ام

این بار هم تو خواهر خود را توان بده

قد کشیده سروها مقابلت

می‌کنی نگاه سوی حاصلت

دو ستاره، دو امید، دو رشید

گوشواره‌های ماه کاملت

پرید از این رجز، خواب از سرِ حُر

مبادا بگذرد آب از سرِ حُر!

که بی‌تردید در خواب گران بود

در آن خوابِ گران، آشفته‌جان بود

سخن آغاز کنم از دهنم یا گوشم

که در اینجا دهنم زخم شد آنجا گوشم

چار انگشت که مردانه و نامحرم بود

پلی از درد زده چشم مرا تا گوشم

قیام قافله «برپا» رقیّه!

قنوت و نافله «برپا» رقیّه!

بهار لاله در صحرای محشر:

گل هر آبله بر «پا» رقیّه!

عطش یک جرعه غم دربارۀ او

فرات و علقمه آوارۀ او

ببند ای دل دخیل استجابت

شبی بر غربت گهوارۀ او