حکم از بالا برایم آمده تب داشتن کاسۀ چشمی پر و اشک لبالب داشتن مصحفی دارم ورق‌ها دل٬ زبانم هم قلم اشک من جاری ست از باب مرکّب داشتن

در خیمه کسی در آتش تب می‌سوخت

مانند ستاره در دل شب می‌سوخت

وقتی که به خیمه‌ها هجوم آوردند

ای کاش دلی به حال زینب می‌سوخت

از جدّ ِ مطهرت خدا سر می‌خواست

از نامِ علی؛ اصغر و اکبر می‌خواست

رمزی است که برنخاست بابات از جا!

بابای تو را خدا به بستر می‌خواست

به نامِ ذبحِ عظیمِ روزی، که رازِ پنهانی­اش تو بودی

سفر مرا می­‌برد به راهی، که آهِ طولانی­اش تو بودی

رسیده پای زمین به ظهری، به نامۀ سرخِ سر به مُهری

که خط به خط در صدات حک شد، که لحنِ نورانی­اش تو بودی

سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو شب، خوشه‎چین خلوت تو با خدای تو ای چشم آسمان و زمین مانده خیره‎وار بر شور و جذبه‎های تو در سجده‎های تو ای دیدن قتال غم انگیز کربلا حُزنِ همیشه ساخته از ماجرای تو

پیداست صلابت مسلمانی تو

در سجدۀ عشق خیز طولانی تو

کمتر ز سر بریده بر نیزه که نیست

این پینه که بسته است به پیشانی تو

ای خوشا صبحدم و روی نکوی گل سرخ

ای خوشا مستی و صهبای سبوی گل سرخ

ای خوشا اهل دل و اهل مناجات سحر

چشم چون باز نمایید به روی گل سرخ

مرغ دل باز هم غزل خوان شد

پنجمین روزِ ماه شعبان شد

دو سه روزی به کربلا رفت و

حال آمد دخیل سلطان شد

نذر تو کردم دلم را، مولای من ! بار دیگر از کوچه باغ دل من، ای روح آیینه بگذر امروز، روز بهشت است، عطر تو می‌بارد از عرش از عطر ناب حضورت، شد آفرینش معطر  

السلام ای پناه مُلک و مکان

در ید قدرتت عنان جهان

رفته قنداقه‌ات به عرش خدا

تشنۀ پای بوسی‌ات همگان

در طوافت قیامتی شده است

می‌رسد هر فرشته با هیجان

مستم از جام، مستم از باده

سر خوشی کار دست من داده

نام من عبد ، عبد ثارالله

کنیه‌ام عاشق جنون زاده

ای انیس قدیمی دل‌ها

آفتاب بلند ناپیدا

تا خدا می‌برد دلِ ما را

پَرِ سجاده‌های سبز شما