زینت شب‌های دعا، حضرت سجّاد

خاطره‌ی کرب‌وبلا، حضرت سجّاد

جلوه‌ی زیبای عبادات الهی

ای پسر خون خدا، حضرت سجّاد

زیبا شده باغ احمدى از گل یاس

 اى ماه نبى! خوش آمدى با گل یاس

آمیخته از حسین و عبّاس و على

عطر دو گل محمّدى با گل یاس

از افق تابید ماه مرحمت

 بر همه شد باز باب مغفرت

آمده دریای بخشایش به جوش

 تا در این دریا بشویندت، بکوش

خود در آن شب گفت زین‌العابدین:

                        بودم اندر خیمه با غم، هم‌نشین

داشتی در حال بیماریّ من

                        عمّه‌ام زینب، پرستاریّ من

شد به سوی خیمۀ بیمار عشق

                        تا سپارد در برش اسرار عشق

بر سر بالین او بنْشست شاه

                        شد به برج دین، قِران مهر و ماه

شاه عالم، مقتدای عالمین

                        حجّت بر حق، علیّ بن ‌الحسین

پیش از آن‌ کآگه شوی از حال او

                        خیمه‌گاهش را شنو وصفی نکو

در وداع واپسین، آن شاه دین

                        شد سر بالین «زین‌العابدین»

دید آن آتش به جان، افروخته

                        نیمه‌جانی دارد از تب، سوخته

ظهر عاشورا، شه اقلیم دین

                        شد چو فارغ از وداع آخرین

از خیام اهل بیت زار خویش

                        شد طبیبانه برِ بیمار خویش

تنها، نه خون به داغ پدر از بصر گریست

هر جا که آب دید، به یاد پدر گریست

چون دید گوسفند ذبیحی به هر کجا

آهی کشید و سخت ز سوز جگر گریست

پیش چشمم تو را سر بریدند

دست‌هایم ولی بی‌رمق بود

بر زبانم در آن لحظه جاری

«قل اعوذ برب الفلق» بود

دژخیم ز بغض، زرد رخسارت خوانْد

در اوج شکوه بودی و، و خوارت خوانْد

ای سبزترین شهید زنده «سجاد!»

«بیمار»، کسی بود که بیمارت خوانْد!

ای مظهر نجابت و اخلاص و سادگی

ای اسوۀ یگانگی و ایستادگی

عرش خدا ندیده به پای تواضعت

اینگونه ساده با نسب شاهزادگی