چون روی تو چو روی به صحرا گذاشتند

داغ لب تو بر دل دریا گذاشتند

فطرس کجاست حق پرش را ادا کند

اینان تو را به معرض گرما گذاشتند

کار عشق از کربلا بالا گرفت

عشق آنجا دامن مولا گرفت

گفت ای مولا مرا بر می‌گزین

زین طریقت تیغ حیدر می‌گزین

سر تو نقش فلک نقش بیابان بدنت

بازی کیست که پیدا شده در سوختنت

نتوان برد به تنگی دهان تو حسد

بس که پر خون شده از طعن حسودان دهنت

تمرین لب مکیدن من لب گزیدن است

حسرت مقدمات به جانان رسیدن است

هر چند خلق دوخته‌اش را کند پسند

در سلک ما لباس برای دریدن است

دستمو گرفتی با دستای خالی یادته

بخشیدی من و تو صحنت پر و بالی یادته

مثل یک مرغ مهاجر توی آسمون صبح

پریدم کبوترانه با چه حالی یادته

با شیون و شین یا قدیم الاحسان

با این همه دِیْن یا قدیم الاحسان

ما آمده‌ایم تا ببخشی ما را

امشب به حسین یا قدیم الاحسان

شیب گودال، به سوی تو دویدن دارد

وه که این بام چه جایی به پریدن دارد

دارم آیینه برایت ز حرم می‌­آرم

تو زخود بی‌خبری، روی تو دیدن دارد

دل من داغدار رفتن تو

به روی خاک این صحرا تن تو

تمام گرگ‌ها در قتلگاه و

چه دعوایی سر پیراهن تو ...

نه تنها زخم‌ها بی التیام است

حدیث غربت او ناتمام است

میان قتلگاه افتاده اما

نگاه آخرش سوی خیام است

از سر پیچ جاده راه افتاد

با صفا صاف و ساده راه افتاد

پا برهنه پیاده راه افتاد

پدر خانواده راه افتاد

اگه باغ دل پر از جوونه شد اگه حرفای من عاشقونه شد 

اگه دفتر قصیده‌های دل یه دفعه پر از غزل ترونه شد  

روز نخستین که صلا زد بلا

عشق پدید آمد و شد کربلا

کرب‌و‌بلا مطلع خورشید شد

رفت زمستان و جهان عید شد