روشنگر است نالۀ پشت شرارها

چون آفتاب، در همۀ روزگارها

روشن‌تر است از همۀ روزها شبش

شب دیدنی ست، جلوۀ شب زنده‌دارها

رسیده قافله و چشم‌های تر دارد

برای ام بنین کاروان... خبر دارد

خدا کند که مراعات سن او بشود

که نقل حادثه بر قلب او ضرر دارد

حدیث عشق تو دیوانه کرده عالم را

به خون نشانده دل دودمان آدم را

غم تو موهبت کبریاست در دل من

نمی‌دهم به سرور بهشت این غم را

خون چرا از دوری خاکت نبارم؟ کربلا!

مانده‌ام من بی تو از دنیا چه دارم کربلا؟

گفته‌اند از آسمان‌ها، من ولی از کودکی

در هوای بوی خاکت بی‌قرارم کربلا

خود را فدای حضرت ارباب می‌کنم

این دیده را به عشق تو بی خواب می‌کنم

اسم مرا گذار فدایی زینبت

چربی دیده را ز غمش آب می‌کنم

ای تمام هستیَم بادا فدایت یا حسین

شکر حق دارم به دل مهر و ولایت یا حسین

لطف و احسانت گدا را حاتم طایی کند

ای دو عالم بر سر خوان عطایت یا حسین

تو کیستی؟ چراغ بهشت مدینه‌ای

آیینه دار حُسنِ حسینی، سکینه‌ای

باید به رتبه زینب ثانی بخوانمت

چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای

من با لباس مشکیتان خو گرفته‌ام

از طینت پلید خودم رو گرفته‌ام

با قایق شکستۀ اشکِ دو دیده‌ام

بر ساحل عزای تو پهلو گرفته‌ام

بسوز ای دل که امروز اربعین است

عزای پور ختم المرسلین است

قیام کربلایش تا قیامت

سراسر درس، بهر مسلمین است

بــار غــم فــرود آمــد در زمیـن مــاریه باز

یا که کــاروان حجـــاز

هــرچه غصّه بــود آمد دلخــراش و سینــه گداز

در حــریم محـــرم راز

من نهال سه ساله‌ای بودم، زیر بار غمت خمیده شدم

مثل گل بودم و ولی افسوس، به روی دست عمه چیده شدم

صورتم مثل ماه شب زیبا، گیسوانم حکایت یلدا

در زمستان بی کسی اما، ناله کردم پر از سپیده شدم

مخواه دخترکت از تو بی خبر باشد

بدون من به سفر می‌روی پدر؟ باشد!

میان راه دلت تنگ شد خبر دارم

که آمدی تو به دنبال همسفر؛ باشد