ای شمر لعین، زیر پایت ماه است

ریحانۀ حضرت رسول الله است

از سینه‌اش آن پای نجس را بردار

این پرچم لااله الاالله است

خورشید آن روز، آن جا، در آن شب ستان چه می‌کرد؟

آیینه در آن هیاهو در آن بیابان چه می‌کرد؟

آتش که شیطان محض است در خیمه‌ها چنگ انداخت

با دامنی شعله‌ور آه، بانوی باران چه می‌کرد؟

چشم تو از بس که گریه کرد نظر شد

عالم بالا ز گریۀ تو خبر شد

صیغۀ عقد اخوّتت به که خواندند؟

عمر تو مثل مسیح، صرف سفر شد

من از اسارت آل امیه برگشتم 

و مانده‌ام که چگونه به تو بگویم که 

مرا ببخش، بدون رقیه برگشتم 

این سواران کیستند؟ انگار سر می‌آورند از بیابان بلا گویا خبر می آورند این گلوی کوچک انگاری که راه شیری است این سواران، کهکشان با خود مگر می‌آورند؟  

چون دلت از قفل جان زبانه برآرد

روح لطیف ترا ز خانه برآرد

طفلک معصوم من مسوز دلم را

آه تو از آتشم زبانه برآرد

ای کاش این غزل و غمش ابتدا نداشت

جغرافیا برای زمین کربلا نداشت

این شعر داغ زد به دلم تا نوشته شد

این بیت‌ها مرا به چه رنجی که وا نداشت

آن شب که آســـمان خدا بی ستاره بود

مردی حضور فاجعه را در نظاره بود

ســـهم کبوتران حـــرم، از حـــرامیان

بال شکسته، زخم فزون از شماره بود

انالحق بر لبت، شش ماهه منصور

سرت در باد رقصان، چشم بد دور!

شهادت با چنان شور و شکوهش

تو را می جست، از گهواره تا گور

دیدن شش ماهه که هوار ندارد

طفلک من با شما که کار ندارد

بی زره آوردمش که آب بنوشد

اصغر من قصد کارزار ندارد

نتوان گفت که این قافله وا می‌ماند خسته و خفته از این خیل جدا می‌ماند

این رهی نیست که از خاطره‌اش یاد کنی این سفر همره تاریخ به جا می‌ماند  

زلال از ما جدا شد، پاک افتاد

چه غمگین از نفس، کولاک افتاد

مگر دریا و رود و برکه‌ای نیست

که عکس ماه روی خاک افتاد؟