اکنون که بر دهان تو بابا لب من است

اوج دعای امشب تو تا لب من است

با چوب بدحضور یزید لعین بگو

تولیت حریم لبت با لب من است

از آن روزی که زلفت را به روی نی رها کردی

میان جان مشتاقان، قیامت ها به‌پا کردی

نمی‌دانم چه رازی بود بر لب‌های خونین‌ات؟

که نی‌های جهان را در هوایش نی‌نوا کردی

آن خیمۀ بی عمود را برپا کرد

یادی ز لب سوختۀ سقا کرد

در علقمه رفته ست سکینه از هوش

انگار ضریح ماه را پیدا کرد

نوحه سازان امشبی را نینوا خوانی کنید

اندکی ما را بگریانید و بارانی کنید

امشب ما تا که طولانی شود، خورشید را

دست بسته پشت کوه قاف، زندانی کنید

باد صبا درآمد فردوس گشت صحرا

آراست بوستان را نیسان به فرش دیبا

آمد نسیم ِ سنبل با مشک و با قرنفُل

آورد نامهٔ گل باد صبا به صهبا

کهسار چون زمرّد نقطه زده ز بُسَّد

کز نعت او مُشَعبد حیران شده ست و شیدا

این دل شده هیأت اباعبدالله

آشفتۀ غربت اباعبدالله

یارب مچشان حرارت آتش را

بر زائر تربت اباعبدالله

آمد خیر حسین ز پا اوفتاده است

این حرف از دهان صبا اوفتاده است

بویت چه خوب می‌رسد از دور، گوییا

پیراهنت به دست صبا اوفتاده است

دیگر افتاده ز پا  فاطمۀ لشکر تو

 رو به قبله شده از دوری تو دختر تو

آن قدر ناله زدم از تهِ دل ای بابا

 تا شبی جانبِ ویرانه بیاید سر تو

از موج فتنه چشم جهان غیرت یم است وز تندباد حادثه پشت فلک خم است‏ صبح امید چون شب تاریک مظلم است

«باز این چه شورش است که در خلق عالم است»

«باز این چه نوحه و چه عزا و چه ماتم است» 

عشق تو فزون ز ممکنات است حسین

خون از عطشت دل فرات است حسین

در عرصۀ کربلا به راه معشوق

کاری کرده که عقل مات است، حسین

نخستین کس که در مدح تو شعری گفت آدم بود

شروع عشق و آغاز غزل شاید همان دم بود

نخستین اتّفاق تلخ‌تر از تلخ در عالم

که پشت عرش را خم کرد یک ظهر محرّم بود

غروب بود، و افق حرف‌های گلگون داشت   ز تیر فاجعه، زینب دلی پر از خون داشت

غروب بود و غریبانه خیمه‌‏ها می‌‏سوخت   کرانه، چشم بدان حزن بیکران می‌‏دوخت