تو از عشیرۀ نوری ز ایل مهتابی
که هر کجا بروی خاضعانه می‌تابی
لجام وحشی امواج رام دست تواند
تو از طوایف پیغمبران گردابی
گرمای دست تو همه را آب می‌کند
مهتاب مست تو همه را خواب می‌کند
حزنی غریب منحنی صبر خویش را
در انحنای دیدۀ تو قاب می‌کند
چنان اسفند می سوزد به صحرا ریگ ها فردا
چه خواهد شد مگر در سرزمین کربلا فردا
تمام دشت را زینب به خون آغشته می‌بیند
مگر باران خون می‌بارد از عرش خدا فردا
زلفت زپیچ و تاب فزونش طناب شد
یک حلقه ده که قلب گلوی من آب شد
یک قطره اشک بهر تو بحر طویل گشت
یک ذره از فضیلت تو صد کتاب شد
کوچک‌ترین نبود ولی چند ساله بود
خونین‌ترین نبود ولی داغ لاله بود
هرکس که دید چهرهٔ او را قبول کرد
زهراترین کبود رخ بی قباله بود
خرابه است مکانش ولی صفا دارد سه ساله است ولی عمر عشق را دارد
به قاب کوچک چشمش سرِ به نیزه پر است به من بگو که در این چشم، خواب جا دارد؟
عاشقان جمع که باشند خدا می‌آید
جان من هیچ مگویید صدا می‌آید
ما که از خویش برفتیم ز بس مست شدیم
یار را زود بگویید کجا می‌آید
بادها عطر خوش سیبِ تنش را بردند زخم‌ها لالۀ باغ بدنش را بردند
نیزهها بر عطشش قهقهه سر مىدادند خندهها خطبۀ گرم دهنش را بردند
ننوشتید زمین ها همه حاصلخیزند؟
باغ‌هامان همه دور از نفس پاییزند
ننوشتید که ما در دلمان غم داریم؟
در فراوانی این فصل تو را کم داریم
ننوشتید که هستیم تو را چشم به راه؟
نامه نامه لک لبیک ابا عبدالله
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
