نگاهش را به چشمت دوخت زینب

ز چشمان تو صبر آموخت زینب

به لب‌های تو می‌زد چوب، بوسه

به پیش چشم تو می‌سوخت زینب

نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید شکوه تو زمین را با قیامت آشنا کرده و رقص باد با گیسوی تو محشر به پا کرده زمین را غرق در خون خدا کردی خبر داری؟ تو اسرار خدا را بر ملا کردی خبر داری-

کربلا ظهر عطش هلهله بر پا می‌کرد

آسمان بال سحر را تن گل‌ها می‌کرد

ماه در پیکرۀ ابر نهان بود که شب

جلوۀ نور تو را باز مهیا می‌کرد

نه فریاد و نه شیون حرف می‌زد

شبیه روز، روشن حرف می‌زد

چه از خورشید می‌فهمد مگر شام؟

نگاهت با دل من حرف می‌زد

شاعر نشسته بود کناری و می‌نوشت بنیاد واژه را به گل عشق می‌سرشت بذر محبتی که به بستان واژه کشت شعری شد و رسید به دروازۀ بهشت

خیمه در التهاب می‌سوزد، اشک دریا نفس‌نفس جاری

ناگهان قلب آسمان لرزید، ابرماتم! چقدر می‌باری

کودکی کنج خیمه کِز کرده، دست در دست کودکی دیگر

دخترک با بهانه می‌پرسد، عمّه جان! از پدر خبر داری؟

تا به کی شکوه کلیم الله از لن می‌کند

حق تعالی جلوه در قربانی من می‌کند

ره نخواهی رفت بعد از این به پیشم نرم نرم

بس که مغز استخوانت فکر آهن می‌کند

اسیر غربتی جانکاه، زینب

دلش بی تاب شد ناگاه، زینب

صدایی می‌رسد از بین گودال

إلَیَّ، یا اُخَیَّ، آه زینب

هرکس که به یک جرعه خدا را بفروشد  تردید مکن؛ ما و شما را بفروشد  از خوبی ما دوست اگر گفت در آغاز  می‌خواست سرانجام که ما را بفروشد   

گرد حریم کعبه امشب در طوافی

احرام بسته در صفوف اعتکافی

بر سر کشیدی چادری از جنس مهتاب

پولک نشان دشت‌های نقره بافی

من غصه می‌خورم، پسرم چشم می‌خورد

با او نبی و فاطمه هم چشم می‌خورد

هر جا مکن گسیل ز حُسنت ملاحتی

آهو اگر رود ز حرم چشم می‌خورد

ندارد وسعت داغم مساحت

ندیدم بعدِ تو یک روز راحت

مرا از کربلا بردند اما

دلم جا ماند بین قتلگاهت