باز از میخانه، دل بویی شنید                                   

گوشش از مستان، هیاهویی شنید

دوستان را رفت، ذکر از دوستان                              

پیل را یاد آمد از هندوستان

باز لیلی زد به گیسو شانه را                                    

سلسله جنبان شد این دیوانه را

سنگ بردارید ای فرزانگان                                      

ای هجوم آرنده بر دیوانگان

دوش گفتم با حریفی با خبر

کاندرین مطلب مرا شو؛ راهبر

دشمنی حر و بذل جان چه بود؟

اول آن کفر آخر این ایمان چه بود؟

ز آن نمی­‌آرم برآوردن خروش

ترسم او را آن خروش آید به‌گوش

باورش آید که ما را تاب نیست

تاب کتان در بر مهتاب نیست

سری اندر گوش هر یک، باز گفت                             

باز گفت این راز را باید نهفت

با مخالف، پرده دیگرگون زنید                                

با منافق، نعل را وارون زنید

باز وقت آمد که مستی سر کنم                               

وز هیاهو گوش گردون، کر کنم

از در مجلس درآیم، سر گران                                  

بر زمین، افتان و بربالا، پران

باز هستی، طاقتم را طاق کرد                                  

دفتر صبر مرا اوراق کرد

یادم آمد خلوتی خالی زغیر                                   

پیری اندر صدر آن، یادش به‌خیر

گوید او چون باده خواران الست                              

هر یک اندروقت خود گشتند مست

زانبیاء و اولیاء، از خاص و عام                                 

عهد هر یک شد به عهد خود تمام

وقتی که زیر و رو همه کرب و بلا شود

باید که از گلوی حسین سر جدا شود

امشب که در عزا همه ارکان ماسواست

در آسمان چه شام غریبان بپا شود

میدان عاطفه ز حماسه وسیع‌تر

دست حماسه از همه دستان رفیع‌تر

چون عشق و اقتدار به‌هم می‌دهند دست

اقدامشان ز خیل دلیران سریع‌تر

شنیدم ز دانا کز اینسان سرود

که بر جان و پیکرش بادا درود

که در یثرب آگه چو امّ‌البنین

شد از مرگ آن چار پور گزین

این آسمان صدق و درو اختر صفاست یا روضۀ مقدس فرزند مصطفاست این داغ سینۀ اسدالله و فاطمه  است یا باغ میوۀ دل زهرا و مرتضاست