زیب آغوش نبی! نوک سنان جای تو نیست

مطبخ و خاک سیه، منزل و مأوای تو نیست

بی‌حیا آنکه نهادت به روی خاک تنور

عرش را مرتبۀ خاک کف پای تو نیست

چون کرد با برادر خود قصه را تمام

رو بر مدینه کرد که یا سید الانام

این شاه سر جدا شده از تن حسین توست

این سینه‌چاک ناوک دشمن حسین توست

زینب چو جسم پاک برادر نظاره کرد

کرد این خطاب و پیرهن صبر پاره کرد

ای تشنه لب به سوی که بعد از تو رو کنم؟

جویم که را که درد دل خود به او کنم؟

زینب چون دید پیکری اندر میان خون

چون آسمان که زخم تن از انجمش فزون

بی‌حد جراحتی، نتوان گفتنش که چند

پامال پیکری، نتوان دیدنش که چون

در حیرتم، به محشر از این ماجرای او

با قاتلان او چه نماید خدای او

سر بر زند چو با کفن خون‌چکان، ز خاک

یزدان دادگر، چه دهد خون‌بهای او

آه از آن روز که در دشت بلا غوغا بود شورش روز قیامت به جهان بر پا بود

خصم چون دایره گرد حرم شاه شهید در دل دایره چون نقطۀ پا بر جا بود

روایت است که چون تنگ شد بر او میدان فتاده از حرکت ذوالجناح وز جولان

هوا ز بادِ مخالف چو قیرگون گردید عزیز فاطمه از اسب سرنگون گردید

گذار ساعتی ای شمر بدمَنِش به منش کز آب دیده کنم چاره زخم‌های تنش

بده اجازه برم سویِ سایۀ پیکر او که آفتاب نسوزد جراحت بدنش

بازم اندر هر قدم، در ذکر شاه                                 

از تعلق گردی آید سد راه

پیش مطلب، سد بابی می‌شود                                      

چهر مقصد را، حجابی می‌شود

هیچ می‌دانی تو ای صاحب یقین                              

چیست اینجا سر خرق آستین؟

آستین وهم او را، خرق کرد                                   

حق و باطل را، براو، فرق کرد

باز دارم؛ راحت و رنجی به‌هم                                   

متحد عنوانی از شادی و غم

 نازپرور نو عروسی هست بکر                                  

مر مرا در حجلۀ ناموس فکر

آن شنیدستم یکی ز اصحاب حال                              

کرده روزی از در رحمت سؤال

کاندرین عهد از رفیقان طریق                                 

رهروان نعمت اللهی فریق