صبح عاشورا چو از مشرق دمید

                        خود گریبان افق را خور درید

شه نماز صبح را کردی ادا

                        در نمازش کرده یاران، اقتدا

مانْد تنها چون به میدان بلا

                        از پس یاران، خدیو کربلا

سوی خرگاه امامت تافت رو

                        روز روشن، خور به مغرب شد فرو

شاه دین چون جانب میدان شتافت

از قفایش، خواهرش گریان شتافت

ای برادر! جان من! کم کن شتاب

کم بزن بر مرکبت، جانا! رکاب

خواهرش بر سینه و بر سر زنان

                        رفت تا گیرد برادر را عنان

سیل اشکش بست بر شه، راه را

                        دود آهش کرد حیران، شاه را

بعد تکمیل وداع آخرین

                        شهریار عشق شد در پشت زین

زد به پهلو‌ی فرس، نیش رکاب

                        تا شود از وصل جانان، کام‌یاب

کربلایی گشته‌ام، محمل کجاست؟

                        ره‌روان عشق را منزل کجاست؟

من ز خود رفتم به بوی کربلا

                        گر تو هم اهل دلی با من بیا

عاشر ماه محرّم، شام‌گاه

                        شد به منبر باز، شاه کم‌سپاه

یاورانش گِرد او گشتند جمع

                        هم‌چنان پروانگان بر دور شمع

روان به جانب میدان، علیّ‌ اکبر شد

جهان به دیدۀ لیلا ز شب سیه‌تر شد

چو بر شد از افق خیمه هم‌چو بدر منیر

جهان ز پرتو رخسار او، منوّر شد

از خیمه، شاه‌زاده چو آهنگ راه کرد

شاه از قفای او به تحیّر، نگاه کرد

اندر میان خویش و گروه مخالفان

سلطان دین، خدای جهان را گواه کرد

گفتا بدین گروه، فرستادم این غلام

کش هر که دید، یاد رسولِ اله کرد

داغی که حسین از غم اکبر به جگر داشت

جز خالق اکبر ز دل او که خبر داشت؟

تا آن دم آخر که بریدند سرش را

او دیده‌ی حسرت به ‌سوی جسم پسر داشت

الا ای فروزنده دل، آفتاب!

به جسم شهیدان، سبک‌تر بتاب

شهیدان قربانگه راستین

فشانده به حق بر دو کون، آستین

دور باش از آه آتش‌زای من

کاتش سوداست سر تا پای من

جذبۀ عشقش‌کشان، سوی شهش

در کشش زینب، به سوی خرگهش