کودک نورَس، قتیل سرفراز         خاسته از گاهواره، عشق‌باز

عشق‌باز نودمیده، طفل خُرد         مقتدای عاشقان سال‌خورد

لیل عاشورا، امام خاص و عام

                        خوانْد نزد خویش، یاران را تمام

جملۀ اصحاب با صدق و یقین

                        جمع گردیدند، نزد شاه دین

چون شب جان‌سوز عاشورا رسید

                        عاشقان را «لیله‌الاسرا» رسید

سربه‌سر، سرمست از صهبای عشق

                        جملگی مستغرق دریای عشق

چون که نوبت بر بنی‌هاشم رسید

                        ساخت ساز جنگ عبّاس رشید

مَحرم سرّ و علم‌دار حسین

                        در وفا‌داری، عَلَم در نشأتین

نیست صاحب‌همّتی در نشأتین

                        هم‌قدم عبّاس را، بعد از حسین

در هواداریّ آن شاه الست

                        جمله را یک دست بود، او را دو دست

آمد آن عبّاس، میر ‌صادقان

                        وآن علم‌دار سپاه عاشقان

چشم از جان و جهان بردوخته

                        از برادر، عاشقی آموخته

باز شد آیینه‌ی دل، منجلی

                        جلوه‌گر شد نور عبّاس علی

قوّت بازوی دست کردگار

                        حیدر کرّار روز کارزار

دور چون بر آل پیغمبر رسید

                        اوّلین جام بلا، اکبر چشید

اکبر، آن آیینه‌ی رخسار جد

                        هیجده‌ساله جوان سروقد

دعوی شور‌افکنی دارد قلم

                        قصّه‌ی ناگفتنی دارد قلم

یادم آمد باز، شور کربلا

                        قصّه‌ی یوم نشور کربلا

بهر عزم رزم قوم دین‌تباه

                        حضرت عبّاس آمد نزد شاه

گفت کای صورت‌نگار نُه فلک!

                        وی طفیل مقدمت، روح مَلَک!

ساقیا‍! ساغر ز می، لبریز کن

                        آتشم را در محبّت، تیز کن

تا بگویم شرح استغراق را

                        تا کنم پُر‌خون، دل عشّاق را

اکبر آمد با رخ افروخته

                        خرمن آزادگان را سوخته

ماه رویش کرده از غیرت، عرق

                        هم‌چو شبنم، صبح‌دم بر گل‌ورق