پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه

چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه

با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد

پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه

آب بقا که در ظلمات است، جای او

باشد سیاه‌پوش، هنوز از برای او

لب‌تشنه جان سپُرد به خاک آن ‌که تا ابد

در چشم آب، سرمه شود خاک‌ پای او

محرّم آمد و شد موسم عزای حسین

سیاه‌پوش فلک گشت از برای حسین

گر از خدا طلب خون‌بها حسین کند

به جز خدا، به خدا! نیست خون‌بهای حسین

امروز، چون توان به مدارا گریستن؟

باید چو ابر، دجله و دریا گریستن

در ماتم حسین علی گر نریزی اشک

بر حال خویش، گریه کن از ناگریستن

ایّام در‌هم است از این ماجرا هنوز

دارد به یاد، واقعۀ کربلا هنوز

دارد از این معامله، روح نبی، ملال

در ماتمند، سلسلۀ انبیا هنوز

هلال از چرخ پیدا گشت و پشتی چون کمان دارد

بلی بر دوش، بارِ ماتم فخر جهان دارد

بُوَد ماه عزای سرور لب‌تشنگان این مه

فلک در بر لباس نیل‌گون از بهر آن دارد

ای سوز سینه! باز تو را این اثر که داد؟

وی آتش نهفته! تو را این شرر که داد؟

ای سیل اشک! از دل خون گشته می‌رسی

از حال شاه تشنه‌لبانت خبر ‌که داد؟

آتش زد این بهار، جگرهای تفته را

مانَد سحاب، خیمۀ بر باد رفته را

بود آتشی نهفته به دل‌ها و برفروخت

باد بهار، آتش در دل نهفته را

از جگر نالید«کلثوم» ملول

کای مدینه! هان! مکن ما را قبول

از تو ما روزی که بربستیم بار

هم‌عنان بودیم با اهل و تبار

سزد ز مهر فلک خوبتر بخوانندش

قمر، نه رشک هزاران قمر بخوانندش

قسم به خون شهیدان حق روا باشد

که سیّدالشّهدای دگر بخوانندش

شد چو خرگاه امامت، چون صدف         خالی از دُرهای دریای شرف

شاه دین را گوهری بهر نثار         جز دُر غلتان نمانْد اندر کنار

شد چو در میدان بلند از شاه دین         بانگ «هل من ناصر» و «هل من معین»

اصغر آمد در حرم در پیچ و تاب         چون دل لیلا، چو گیسوی رباب