گفت زینب که: مرا دیدۀ تر می‌باید

گریه بر خویش به هر شام و سحر می‌یابد

بهر بی‌برگی اولاد علی در ره شام

توشه از خون دل و لخت جگر می‌باید

بزرگ بار خدایا بدان نخستین نور

که از صبوحی بزمت گرفت جام ظهور

که او هنوز نبی بود و ماسوا پنهان

که او هنوز جلی بود و ماسوا مستور

امروز روز قتل شهیدان کربلاست

صحرای محشر، عرصۀ میدان نینواست

پشت حسینیان حجاز، از هلال غم

صوف مخالفان عراق، از نشاط راست

در حیرتم که لاله دلـش داغـدار کـیسـت؟

سنبل گشوده و گیسو و آشفته تار کیسـت؟

گل از برای چیست که بنموده جامه چاک؟

باد صبا به طرف چمـن بـی‌قـرار کیـسـت؟

زین جورهـا که کرد سپـهر پر انقـلاب

در حیرتم که از چه دو عالم نشد خراب

آن خیمه‌ای که هر سحری با صد انفعال

بی‌رخصت اندر آن ننـمودی رخ آفتـاب

در کام تو چون زهر شود آب حیات

یاد داری اگر که چرخ وارون حرکات

افکند به خاک پیکر پاک حسین

لب تشنه به حسرت نگران سوی فرات

شد محرم، کز زمین و آسمان خیزد فغان

حلقۀ ماتم شود آفاق  بر اهل جهان

در نظر تیغ سیه تاب آید از ظلمت هلال

بس که آه اهل ماتم سوی گردون شد روان

فریاد ازین مصیبت و زین درد خون چکان

زخم هزار نشتر الماس و نبض جان

این ظلم و این تعدّی و این بی‌مروّتی

فریاد ازین مصیبت نادیده کن فکان

نور دو چشم فاطمه و بوتراب کو؟

تاریک گشت هر دو  جهان،‌ آفتاب کو؟

مهمان کربلا که به غیر از سنان و تیغ

او را به حلق تشنه نکردند آب کو؟

آن شهسوار معرکۀ کربلا حسین

مهمان نو رسیدۀ دشت بلا حسین

گل دستۀ بهار امامت به باغ دین

آن نخل ناز پرور لطف خدا حسین

آسودۀ کربلا به هر فعل که هست گر خاک شود، نمی‌شود قدرش پست برمی‌دارند و سبحه‌اش می‌سازند

 می‌گردانند از شرف دست به دست

السلام ای ساکن محنت سرای کربلا السلام ای مستمند و مبتلای کربلا السلام ای بر تو خار کربلا تیغ جفا السلام ای کشتۀ تیغ جفای کربلا