ذوالجناحا! پدرم رفت و نیامد خبرش

به کجا رفت و چه رو داد و چه آمد به سرش؟

به سراغ علی‌ اکبر ز حرم شد بیرون

کشت خود را به یقین، بر سر جسم پسرش

شد قطار غم، روان سوی حجیز

با دل پُرخون و چشم اشک‌ریز

یوسف آل پیمبر با «بشیر»

گفت کای فرزانه‌ی روشن‌ضمیر!

صبح‌گاهان، خیمه بیرون زد ز شام

اختران برج عزّ و احتشام

شد روان آن بانوان سوگ‌وار

سوی یثرب با دو چشم اشک‌بار

اوّلین ‌زائر، حسین را جابر است

جان فدای او! که اوّل زائر است

کیست جابر؟ زبده‌ی ارباب دین

پیری از اصحاب «خیر‌المرسلین»

دور گردون بس که دشمن‌کام شد

ماتم اسلام، عید عام شد

شد چو در شام، اختران برج دین

آسمان گفتی فروشُد بر زمین

داد چرخ توسن معکوس‌سِیر

جای خاصان حرم، در پای دیر

دیری امّا در صفا «بیت‌الحرام»

کعبه‌ای، در وی خلیلی را مقام

از جفای کوفیان کفرکیش

شد به سوی کوفه، آن جمع پریش

ز ازدحام آن گروه بی‌تمیز

شد عیان در کوفه، شور رستخیز

آه! چشم خامه‌ام، خون‌بار شد

کار محنت‌نامه‌ام، دشوار شد

دور وارون سپهر نیل‌فام

داد خاصان را مکان در بزم عام

در شامْ‌گهم، از افقِ گنبدِ گردون

ترکی به نظر آمده با دشنه‌ی پُر‌خون

سر بر زده از کتفِ فلک، سِلعه‌ی  ضحّاک

پُر‌سهم‌تر از تیغِ جهان‌گیرِ فریدون

بنایی را که نبْوَد، عشق در بنیادِ بنیانش

مباش اندر پیِ آبادی‌اش، بگذار ویرانش

به مصری گر نباشد عاشقی، هم‌چون زلیخایی

سزای یوسفِ آن مصر، نبْوَد غیر زندانش

ای از وجود، علّتِ غائیِّ کاینات!

وی از وقار، باعثِ تمکینِ ممکنات!

در حلّ و عقدِ عالمِ امکان، که راست دست؟

ای آن‌که نیست، غیرِ تو، حلاّلِ مشکلات

دل، بسوز از آتش و از دیده بر رخ، ریز آب

تا بجوشد آبت از آتش، ز گل گیری، گلاب

دل تو را کم‌تر چرا باشد ز کانون عجوز؟

کآن به خاک، آتش نهان دارد، چو گنج اندر خراب

تا تنور سینه نفْروزد، خمیرت هست خام

مرد چون شد خام، از خامی بیفتد در عذاب