ماجرای کربلا، شرح بلای زینب است

عصر عاشورا، شروع کربلای زینب است

شرح صدرش در نمی‌آید به فهمِ اهلِ دل

صبر زینب، آیت صبر خدای زینب است

عصر عاشورا، کنار خیمه‌های سوخته

ذوالجناحی مانْد با یال رهای سوخته

کاروان می‌رفت و می‌بلعید دشت دیرسال

کودکان تشنه را با دست و پای سوخته

ای باغبان! تهاجم گلچین بیا ببین

از داس‌ها به خاک، تن یاس‌ها ببین

رأس حسین بر سر نی، تن به روی خاک

«بسم ‌اللَّهی» که مانده ز قرآن، جدا ببین

در بیابان عطش، یاسمن افتاده به خاک

قامت سرو بلندِ چمن افتاده به خاک

لاله پژمرد از این داغ جگرسوز، چو دید

پیکر اکبر گل‌پیرهن افتاده به خاک

بیش از ستاره، زخم و فلک در نظاره بود

دامان آسمان ز غمش، پُر‌ ستاره بود

لازم نبود آتش سوزان به خیمه‌ها

دشتی ز سوز سینه‌ی زینب، شراره بود

«از خیام سوخته، خاکستری جا مانده بود»[i]

از پرستو‌ها، فقط مشت پری جا مانده بود

از بهاری سبز، هفتاد و دو سرو سرفراز

از تمام عشق، نخل بی‌سری جا مانده بود

خیام آشنا، از آتش بیگانه می‌سوزد

کبوتر‌های بی‌بال حرم را لانه می‌سوزد

چه غوغایی است در این دشت ماتم‌زا؟ نمی‌دانم

که از شرحش دل دیوانه و فرزانه می‌سوزد

آتش دشمن چو خیمه‌گاه بگیرد

دامن هر طفل بی‌گناه بگیرد

آه یتیمان ز قلب زار برآید

آینه‌ی چرخ، دود آه بگیرد

شب است و دشت، هیاهوی مبهمی دارد

ستاره‌سوخته‌ای، صحبت از غمی دارد

شب است و بر لب شطّ فرات، زمزمه‌ای است

به پای نخل که گیسوی درهمی دارد

دلم در حلقه‌ی ماتم، به یارب یارب است، امشب

همان شام غریبانی که گویند، آن شب است، امشب

صدای ناله‌ای از سرزمین نینوا آید

که گویا صاحب آن ناله، جانش بر لب است، امشب

اگر صبح قیامت را شبی هست، آن شب است، امشب

طبیب از من ملول و جان ز حسرت بر لب است، امشب

فلک! از دورِ ناهنجارِ خود، لَختی عنان در کش

شکایت‌های گوناگون مرا با کوکب است، امشب

متاب، ‌ای ماه تابنده! که سر زد آفتاب، امشب

ز برج نیزه تابد چند ماه اندر حجاب، امشب

فروغ اکبرِ لیلا، منوّر کرده صحرا را

تو، ای ناهید نورافشان! بکش رخ در نقاب، امشب