خزان شد یک گل از گلشن که نتْوان در چمن جویم
گهرهایی شد از دستم که نتْوان در یمن جویم
نه وامق گشته بر عذرا که در شامش کنم پیدا
نه مجنون گشته بر لیلی که او را در دمن جویم
گفتا به ناله کای تن مجروح چاک‌چاک!
آیا تویی حسین؟ «فَیا لَیْتَنی فِداک»!
آیا تویی برادر زینب؟ که این چنین
با پیکر برهنه، بَرم خفته‌ای به خاک
زینب رسید بر سر جسم شهید عشق
گویا رسید پیش خدای مجید عشق
اِستاد با کمال ادب در حضور حق
بشنید از گلوی بریده، نوید عشق
اندر جهان، عیان شده غوغای رستخیز
ای قامت تو، شور قیامت! به پای خیز
زینب بَرَت بضاعت مزجات، جان به کف
آورده با ترانه‌ی «یا ایُّها العزیز!»
عزم رحیل، چون به سر کوفیان فتاد
از نو، نفیر و غلغله در آسمان فتاد
از کینه، خصم، عترت پاک رسول را
بُرد آن چنان که ره به صف کشتگان فتاد
آن جسم پاره‌پاره چو در خون تپان فتاد
آتش به خیمه‌گاه وی از هر کران فتاد
از سوز آه و ناله‌ی اطفال خشک‌لب
آتش به خیمه‌گاه امام زمان فتاد
مرهم به زخمِ دل به جز از سوزِ آه نیست
روزی چو روزگار من از غم، سیاه نیست
خواهم که سیر بینمت، آن گه سفر روم
باید چه چاره کرد؟ که تاب نگاه نیست
«از بس که غم به سینه‌ی من، بسته راه را
دیگر مجالِ آمد و شد نیست، آه را»[i]
از دودِ آهِ من شده تاریک، روی ماه
خورشید هم گرفته و گم کرده راه را
ز درد دل بگویم یا غم دلدار یا هر دو؟
ز جور خصم نالم یا فراق یار یا هر دو؟
به خون دل نمی‌دانم ز دامن گَرد غم شویم؟
برادر! یا به اشک دیده‌ی خون‌بار یا هر دو؟
گفت زینب: ما اسیران، عزّ و جاهی داشتیم
در مدینه، منزلیّ و بارگاهی داشتیم
از مدینه، چون شدیم آواره تا در کربلا
همره خود، لشگر و میر و سپاهی داشتیم
گفت زینب تا مکان در دامن مادر گرفتم
چون حسینِ خویش دیدم، شاد گشتم، پر گرفتم
از ازل من با برادر هم‌سفر بودم در این ره
بهر خود، یاری چو شاهنشاه بی‌لشگر گرفتم
ای اختر فضائل و ای آسمان صبر!
ای زینب! ای به گلشن دین، باغبان صبر!
گر شد حسینِ تشنه‌جگر، قهرمان عشق
نازم به همتّت! که تویی قهرمان صبر
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
