شمّه‌ای گویم من از میدان عشق گرم جان‌بازی چو شد سلطان عشق،

ناله‌ای از خیمه‌گه بشْنید شاه زآن سبب آمد به سوی خیمه‌گاه

آن گرامی‌گوهر دریای عشق بود عطشان در دل صحرای عشق

آخرین دُردی‌کش بزم الست سرخوش از صهبای باقی، مستِ مست

شاه دین را بود در درج خیام گوهری رخشنده، عبدالله نام

مهر خاصی بین این طفل و شه است کنیتش زین ‌رو ابوعبداللَّه است

ای آفتابِ طالع و ای ماهِ در حجاب!

ای بَدرِ نور یافته در ظلّ آفتاب!

ای مهدِ شاعرانگیِ خاندانِ وحی!

ای مَنظر حُسینی! ای حُسن انتخاب!

غم‌ناله‌ی کاروانی، آید به سوی مدینه

صد سینه فریاد دارد، بغض گلوی مدینه

چون قلب داغ بیابان، از تشنگی، دجله می‌سوخت

در دل حدیث عطش داشت، یا گفت‌وگوی مدینه؟

از من اگر پُرسی از چیست، باشد سیه‌ معجر من

بشْنو دهد پاسخ تو، موی سپیدِ سر من

صد شعله دارم به سینه، باشم خجل از مدینه

زآنان که بردم یکی نیست، از اکبر و اصغر من

به یثرب، کاروانی بی‌سپه‌سالار می‌آید

کز آهنگ درایش، ناله‌های زار می‌آید

چه پیغامی مگر زین کاروان آورده، پیک غم؟

که آوای مصیبت از در و دیوار می‌آید

گویند که دلدار به سوی وطن آید

آن جان برون‌رفته ز تن، در بدن آید

امروز نبی چشم به راه است، چو یعقوب

چون رایحه‌ی یوسفش از پیرهن آید

پریشان‌کاروانی از اسیری در وطن آید

سیه‌محمل جهازی چند با سوز و محن آید

به اشتر‌ها همه محمل سیه‌پوش است و چندین زن

سیه‌پوش و سیه‌روز از سفر، سوی وطن آید

مهمان رسیده، ای تن بی‌سر! برای تو

زینب ز شام آمده تا کربلای تو

یک میزبان و این همه مهمان به نیم شب

دشوار نیست، گر چه پذیرش برای تو

ای فروغت، چلچراغ محفلم، یک اربعین!

دولت وصل تو را من مایلم، یک اربعین

ای گل صد برگ زهرا! از شقایق‌ها بپرس

داغ هجرانت چه کرده با دلم، یک اربعین

دارم هوس که با تو دمی گفت‌وگو کنم

تا سرگذشتِ خود، همه را مو‌به‌مو کنم

نگْذاشتند تا که کنم دفن، پیکرت

وز آب دیده، جسم تو را شست‌و‌شو کنم