بیا که عبد مطیع خدا شدن خوب است

شبی به خاطر او سر به را شدن خوب است

تمام حرف، همین است که گنه نکنیم

ز آنچه نفس بخواهد، جدا شدن خوب است

شباهنگام در آغوش ظلمت

تمام خیمه‌ها از عشق می‌سوخت

میان آسمان تیره، مهتاب

به دریای سیاهی چشم می‌دوخت

آن گونه را به خاک منه، معجرم که هست حیف از سر تو نیست بیفتد؟ سرم که هست گیرم مرا به قتلگهت ره نداد شمر تا سر نهی به زانوی او، مادرم که هست

با داغ مادرش، غم دختر شروع شد

او هر چه درد دید از آن «در» شروع شد

مادر به او که پیرهن کهنه را سپرد

دل شوره‌های زخمی خواهر شروع شد

مى‌گرددم دو دیده پریشان و جان، غریب

در منظرى که نیست به هفت آسمان، غریب

یا رب، بقیع، قطعه‌اى از آسمان توست

پیچیده در غبار زمین و زمان، غریب

آن گوهرى که بود مَلک خادم درش

خفته ست در کنار حَرَم، بى نشان، غریب

تو کیستی؟ چراغ بهشت مدینه‌ای

آیینه دار حُسنِ حسینی، سکینه‌ای

باید به رتبه زینب ثانی بخوانمت

چون عمه‌ات به صبر نداری قرینه‌ای

بسوز ای دل که امروز اربعین است

عزای پور ختم المرسلین است

قیام کربلایش تا قیامت

سراسر درس، بهر مسلمین است

این حسین کیست که از هر مِحنش، عالم سوخت

قلب هر چه رُسُل از آدم و تا خاتم، سوخت

این حسین کیست که با یادِ عَطَش گفتن او

یوسف فاطمه در هر شب و روز، از غم سوخت

بیش از ستاره زخم و، فلک در نظاره بود دامان آسمان ز غمش پر ستاره بود  

لازم نبود آتش سوزان به خیمه‌ها دشتی ز سوز سینۀ زینب شراره بود

گر چه بیمارم و حالم ز دلم زارتر است

ولی از پیکر من چشم تو بیمارتر است

درد و غم با من و دل هست وفادار، امّا

با تن من غل و زنجیر وفادارتر است

بی سبب نسیت چنین معرکه بر پا شده است

وسط خیمۀ ما روضه مهیا شده است

دست دشمن چه قَدَر نیزه و تیغ و تیر است

هر کدامش به طریقی به تنت جا شده است

این نالۀ شکستۀ یک خسته مادر است

بی شیر بودنم به خدا مرگ آور است

آن مادری که شیر ندارد دهد به طفل

خجلت زده، غریب و پریشان و مضطر است