کاروان تا به در شهر رسید                                                  لحظه‌ها تلخ‌تر از زهر رسید

کوفیان هلهله برپا کردند                                                                  خون دل عترت زهرا کردند

منّت کشیدن از تو چه کار مبارکی است

آشفته‌ات شدن چه وقار مبارکی است

باید که نار عشق تو خاکسترم کند

اصلاً کنار تو چه کنار مبارکی است

پایی که من به روی تمنا گذاشتم

دست تملکی است به دریا گذاشتم

حتی خدا معاوضه با ملک من نکرد

دستی چو روی عالم بالا گذاشتم

کربلا قربانگه گل‌های سرخ بی سر است

تاج عشق است و حقیقت پیشگان را افسراست

واژۀ  پیروزی  و  آزادگی  را در بر است

سرخی کرب و بلا از لاله‌های پرپر است

رو کنی گر روی خود را گرچه سرتا پا شکست

رو نمی­‌آرد به بازار بتان الّا شکست

خاک خشک کعبه بنا بنموده بود

خاک قربانگاه تو تر گشت و قیمت را شکست

رسید مژده که ماه جمادی الاولی ست

مه مبارک میلاد زینب کبراست

دهید مژده به ختم رسل که این مولود

ولادت دگر پارۀ تنت زهراست

چون روی تو چو روی به صحرا گذاشتند

داغ لب تو بر دل دریا گذاشتند

فطرس کجاست حق پرش را ادا کند

اینان تو را به معرض گرما گذاشتند

کار عشق از کربلا بالا گرفت

عشق آنجا دامن مولا گرفت

گفت ای مولا مرا بر می‌گزین

زین طریقت تیغ حیدر می‌گزین

سر تو نقش فلک نقش بیابان بدنت

بازی کیست که پیدا شده در سوختنت

نتوان برد به تنگی دهان تو حسد

بس که پر خون شده از طعن حسودان دهنت

شیب گودال، به سوی تو دویدن دارد

وه که این بام چه جایی به پریدن دارد

دارم آیینه برایت ز حرم می‌­آرم

تو زخود بی‌خبری، روی تو دیدن دارد

خورشید در تنور است، مهتاب در عماری

ای آسمان بی یار، بنشین به سوگواری

 از دست عشق رفتند، آب‌آوران بی دست

افسوس برنیامد دستی برای یاران

کربلا لبریز عطر یاس شد

نوبت جانبازی عباس شد

بازوانش مرگ را بی‌تاب کرد

تیغ‌های تشنه را سیراب کرد