شب روزی که سر آمد شب و شب غالب بود

صبح میلاد تو در شعب‌ابی‌طالب بود

در دل خشک‌ترین خاک خدا دریا زاد

شادی شمس و قمر آینه‌شان زهرا زاد

خود تو دانی که ضمیر است "ک"‌ اعطیناک

با که در گفت و خطاب است خدای لولاک

قرّه العین مرتضی زهرا

بهجه القلب مصطفی زهرا

می‌شوم بنده زاد خانۀ او

می‌روم تا به عرش با زهرا

پرده را از خیمه‌ام بالا نزن، بگذر برادر

شرمگینم چون ندارم تحفه‌ای دیگر برادر

این دو قربانی چه قابل؟ جان صد زینب فدایت

هر دو را بگذار بر خاک ره و بگذر، برادر

غریب و خسته‌ترینی و غرق یاهویی

به انتظارِ عزیزان پر از هیاهویی

به انتظار دو تا یل عصارۀ جانت

دو آسمانی حوْری سرشتِ دامانت

آتش شکُفته است ای زن! از خیمه‌ها بیا بیرون

گودال را تماشا کن؛ جوشیده برکه‌ای از خون

هفتاد و دو سرِ خُرسند، عطشان کنارِ گودالند

ـ دریا دلانِ لیلی‌وش، گِردِ جزیرۀ مجنون ـ

گلویت را ببوسم نازدانه

به لحنی تازه سر دادی ترانه

در این قابِ غمین، چشم‌ات چه زیباست!

دریغا! عمر گُل کوتاهِ کوتاست

اگر نبود به خون تو آسمان، تشنه

چرا به خون تو شد تیغ خونفشان، تشنه

تمام اهل حرم از لب تو سیرابند

منم که مانده‌ام ای خضر، در میان تشنه

نیت نمودی خویش را بر یار بسپاری

جان را به جانان با تن تبدار بسپاری

باید که مرهم روی زخم خویش بگذاری

سردرد خود را دست این دستار بسپاری

خانه‌ای که شده خاکِ سه امامش جبریل

خانه‌ای که نرسد بر سرِ بامش جبریل

خانه‌ای که به سویش بود قیامش جبریل

خانه‌ای که به درش بود سلامش جبریل

السلام ای فاطمه امّ‌البنین

السلام ای بانوی دنیا و دین

السلام ای همسر شیر خدا

مادر عباس شمشیر خدا

مرغ دل از کنج سینه پر گرفت

تا بهشت دل، مدینه پر گرفت

بال زد تا تربت پاک بقیع

بسته شد قلبم به فتراک بقیع

من ام بنینم که دلم تاب ندارد

از سوز جگر دیدۀ من خواب ندارد

در سینۀ من ترکش هفتاد و دو زخم است

تار دل من، حاجت مضراب ندارد