دردم ز کودکی‌ است که با رویِ هم‌چو ماه

از خیمه شد به یاری آن شاهِ بی‌سپاه

بی‌تاب چون دل، از برِ زینب فرار کرد

آمد چو طفلِ اشکِ روان، در کنار شاه

کای عمّ تاج‌دار! به خاک از چه خفته‌ای؟

برخیز از آفتاب، بیا تا به خیمه‌گاه

خردسال مجتبی از خیمه‌گاه آمد برون

بهر قربانیّ حق، سوی سپاه آمد برون

روز را تا تیره‌تر گردانَد از شام بلا

از درون خیمه با زلف سیاه آمد برون

فریاد از آن دمی! که شهنشاه تشنه‌کام

شد از کنار جسم برادر، سوی خیام

پروانگان شمع حسینی ز خیمه‌ها

گِرد آمدند، جمله به پیرامُن امام

چون کرد شاه تشنه‌لبان، قصد کارزار

افتاد ز آه پردگیان بر فلک، شرار

نالان یکی که از سر من، پای وامگیر

در نوحه دیگری که ز من دست برمدار

ای اهل‌بیت! چون سوی یثرب گذر کنید

اوّل گذر به تربت «خیر البشر» کنید

پیغام من بس است بدان روضه این قَدَر

کآن خاک را به یاد من از گریه، تر کنید

آنَک حسین، یکّه به محراب می‌رود

زینب کنار مرکبش از تاب می‌رود

گویی که یک کرانه گل از بوستان عشق

در موج‌خیزِ حادثه بر آب می‌رود

اگر چه لشگر دشمن، چو موج دریا بود

ولی حسین چو کوهی هنوز بر جا بود

نمانده بود دگر هیچ یک ز یارانش

ولی ز کثرت دشمن، سیاه، صحرا بود

سکینه دامن شه را گرفت و گریان گفت:

«فراق یار نه آن می‌کند که بتْوان گفت»[i]

پدر! به جان تو! درد فراق آسان نیست

«شنیدم این سخنِ خوش که پیر کنعان گفت»

دختر شه با ادب تا دامن بابا گرفت

کار عشق و عاشقی در کربلا، بالا گرفت

گفت: ای جان پدر! دیدی که چرخ بی‌وفا

با چه نیرنگی تو را در کربلا از ما گرفت؟

نه سیر مَرغزار و نه بُستانم آرزوست

نه نُزهت چمن، نه گلستانم آرزوست

ای مایۀ نجات! به اشک عزای تو

محو خطا ز دفتر عصیانم آرزوست

گر برکشم ز دامنت، ای شه‌سوار! دست

خواهد پس از تو یافت به من روزگار، دست

دل گویدم که از قدم دوست سر مکش

جان گویدم ز دامن جانان مدار، دست

تو، ای بر پای عهد خویش بنْهاده سر خود را!

که دل برداشتی از هست و دادی دلبر خود را

تو را خواهند کُشت این قوم و تو خوشنود از آنی

که کردی زندۀ جاوید، دینِ داور خود را