خواست حر تا سوی شه تازد به جنگ
کرد در عین شتابیدن، درنگ
گفت: هان! لختی بیندیش و ببین
تا تو را با کیست اینک قصد کین
چون تیر خصم، حنجر آن طفل، پاره کرد
در حال مرگ، بر پدر خود، نظاره کرد
زآن یک نگاه، زد به دل قدسیان، شرر
امّا به قلب باب، فزون‌تر شراره کرد
بستند چون به عترت «ختمی مآب»، آب
رفت از زمین به اوج فلک، بانگ آب، آب
در حیرتم که خاک نشد از چه ناپدید؟
روزی که خواست زاده‌ی «اُمّ الکتاب»، آب
پیش این دونان نریزم، آبروی خویش را
خوش‌دلم بر باد بینم، آرزوی خویش را
رشته‌ی تیر عدو آید به دستم گر، خدا!
می‌کنم از جان و دل با آن رفوی خویش را
دید اصغر، غربت باب نکوی خویش را
وز جمال او، عیان، داغ عموی خویش را
جنبشی بنْمود یعنی نیستی، بابا! غریب
بر به میدان تا ربایم سهم گوی خویش را
در حیرتم که آب، مگر آبرو نداشت؟
گر آبروی داشت، چرا رو به او نداشت؟
لب‌تشنه شاهِ تشنه‌لبان در لب فرات
جز جرعه‌ای ز آب، دگر آرزو نداشت
ای غریبی که لب‌تشنه بریدند سرت!
لاله‌سان سوخت ز داغ علی اصغر، جگرت
تشنه‌لب هیچ مسلمان نکُشد کافر را
تو چه کردی که لب‌تشنه بریدند سرت؟
چرا از دیده اشک غم نبارم، چون سحاب، امشب؟
چگونه ز استراحت ره دهم بر دیده، خواب، امشب؟
شنیدستم به دشت کربلا از ظلم اهل کین
بُوَد اندر حریم شاه خوبان، قحط آب، امشب
چون ره نیافتند، شهیدان به سوی آب
زد دست بر سر از غم ایشان، سبوی آب
می‌کرد بهر تشنه‌لبان، نوحه در فرات
شد گریه از حباب، گره در گلوی آب
چسان به کرببلا می‌کنی گذار؟ ای آب!
مگر نه‌ای ز شه تشنه شرم‌سار؟ ای آب!
هنوز بهر تو گویا به خیمه‌گه دارد
سکینه در ره عبّاس، انتظار، ای آب!
ز جور تو ز کفم رفت صبر و تاب، ای آب!
بده سؤال مرا از وفا جواب، ای آب!
ز ظلم‌ها که نمودی به اهل‌بیت حسین
شکایت است مرا از تو بی‌حساب، ای آب!
نایاب شد چو در حرم بوتراب، آب
شد قلب کودکان همه از التهاب، آب
ورد زبان خیل عزیزان بوتراب
بودی در آن زمین به دو صد اضطراب، آب
پیام های خود را از این طریق برای ما ارسال نمایید.
×
