مقتل شهزاده عبدالله را

بشْنو و برکش به گردون، آه را

کودکی خورشیدوَش، طفلی صبیح

در ره سلطان دین، آخر‌ذبیح

ظهر عاشورا که پور بوتراب

تشنه‌لب افتاد بر روی تراب

در حرم بودش برادرزاده‌ای

لاله‌رویی، عاشقی، آزاده‌ای

چار فرزند امام مجتبی

بود هم‌راه شهید کربلا

طفلی از آن چار، عبدالله بود

طعنه‌زن رخسار او بر ماه بود

چون حسین بن علی اندر نبرد

مانْد هم‌چون ذات حق، یکتا و فرد

دید عبداللَّه، جگرگوشه‌یْ حسن

که گرفته گِرد یزدان، اهرمن

دید شاه دین چو عبدالله را

بگْذرانید از فلک پس آه را

هم‌چو جان آن طفل را در بر کشید

ز آه دل، آتش به خشک و تر کشید

وندر آن حالت که شه بُد غرق خون

آمد عبدالله از خرگه برون

وه! چه عبدالله؟ رویش رشک ماه

چون شب اسراش، گیسوی سیاه

قاسم، آن نوباوه‌ی باغ حسن

گوهر شاداب دریای محن

قامتش، شمشاد باغستان عشق

چهره، سرمشق نگارستان عشق

سرو‌بالایی دل از من می‌برد

سیل اشکم را به دامن می‌برد

پای صبر از لطف رفتارش به گِل

ز اعتدالش سرو بستانی، خجل

ای گل من! خوش گرفتندت گلاب

ارمغان بردندت از من، سوی باب

با عمو گفتی تو دیشب، «فی‌المثل»

مرگ نزد توست، «احلی من عسل»

بلبل گلزار شاه ممتحن

نجل حیدر، قاسم و پور‌حسن

سروآسا قامت آوردی قیام

خوش‌خرامان رفت در نزد امام

چون به خون غلتید آن درّ یتیم

گوش‌وار عرش را شد دل، دو‌نیم

گفت ناگه با صدای آشنا

شاه گفتا: جان فدای آشنا!

قاسم آمد با وفای قاسمی

چارده‌ساله جوان هاشمی

برکشیده سرو سروستان عشق

خوش‌تذروی از تذروستان عشق