رسید از صبا خبر که شد موسم بهار

چمن‏ها، پر از نشاط، دمن‏‌ها پر از نگار

ز هر سو زمرّدین، در و دشت و جویبار

گل و سنبل و سمن، قطار از پی قطار

پس از نقل علی بن محمّد

 شه خورشیدْ افسر، ماهْ مسند

حسن، فرزند آن شاه دلْ آگاه

 شد از حق، رهروان را، هادی راه

ای دل! مباش غرّه، بر این دار ششدری

 بر پنج روز عمر که بادی است، صرصری

در تنگنای گور، کنی عاقبت مقام

 قصر تو اوسع است، گر از قصر قیصری

در زمان عسکری، آن حجّت بر حقّ یزدان

 خشک سالی گشت و قحطی شد، به سامرّا، نمایان

طبق این آیت که هر چیزی، حیات از آب دارد

 آب، چون نایاب شد، نایاب گردد، نعمت و نان

حمد! کز موهبت بار خدا، عزّوجل

 باز خورشید مکان یافت، به اورنگ حمل

میر فروردین کو عزل شد از امر خزان

 باز تشریف به بر کرد و برآمد به عمل

چند داری چشم امّید، ای دلا! از روزگار؟

پایدار هرگز نمانَد عالم ناپایدار

این عجوزه، از جبال تخت بر تابوت کرد

شهریاران عظام و خسروان تاجدار

سحر، چو مهر ز خوابِ گرانِ شب، برخاست

ز پشت کوه، بر آمد، سپهر را آراست

دوباره سفرۀ انوار خویش را گسترد

تمام عالمیان را کنار آن خوان، خواست

به هر که یافت، در آن بزم نور، فیض حضور

بداد مژده که فرخنده، عید اهل ولاست

آن تُرک سلحشور که غوغای قیامت،

بنْموده عیان از رخ و زلف و قد و قامت

عشّاق وِرا بهره، نه جز آه و ندامت

از تیر نگاهش، نه کسی رَسته سلامت

نوبت عهد، چو بر حضرت هادی آمد

گاه نشر نعم و بذل ایادی آمد

ابر بارنده، بهر کشور و وادی آمد

رهبر حاضر و فرماندۀ بادی آمد

ای آن که در زمانه شدی، پای بندِ نفس!

گشتی مطیعِ نفس، تو اندر کمندِ نفس

باشی دچارِ خواهشِ طبعِ بلندِ نفس

ای بی خبر رسد به تو آخر گزندِ نفس

خیز ساقی! که شد، فصل اردی بهشت

رشک دیبای چین، گشت اطراف کشت

باغ شد مُشک‏بار، راغ عنبر سرشت

ای به پیش رخت، طلعت حور، زشت!

قبا پوش سرو من! کُله دار ماه من!

گذشت و نظر نکرد، به حال تباه من

که کاهد ز کوه هجر، تن هم‏چو کاه من

در آیینه‌‏اش نیافت، چرا راه، آه من؟