چون شور نینواى تو در عالم اوفتاد

در عرش از مصیبت تو، ماتم اوفتاد

خورشید تیره گشت و در و دشت خون گریست

گویى که آسمان و زمین در هم اوفتاد

چون پیشواى عشق قدم در میان نهاد

مى‌‏سوخت ز آتشى که نهان داشت در نهاد

آن شمع جمع بود که بر پاى عهد خویش

تا آن دقیقه و دم آخر بایستاد

بر گلبن رسول چو باد خزان گذشت

آمد بهار گریه و سیل از میان گذشت

افسرده گشت عالمى از آن خزان ولى

شد کربلا چنان که صفاش از جنان گذشت

تا به میان نام و داستان حسین است

اشک به دامان دوستان حسین است

زار ز بیداد دى شده است، چو بلبل

آن که دلش، مرغ بوستان حسین است

حسین، جان عالم امکان است

حسین، راز خلقت انسان است

حسین، آن بزرگ‌ فداکارى است

که گفت: عدل و داد به از جان است

چون گل گلشن هستى ز نژاد عرب است

مى‌‏توان گفت: عرب، ملّت عالى‌نسب است

این گل سرسبد و مظهر انسانیّت

ز آب و خاک عرب است و عربش امّ و اب است

بگْذشت چون که روز سیه‏‌فام کربلا

شد آشکار، منظرۀ شام کربلا

کوس رحیل چون زده شد هم‌چو نفخ صور

افتاد لرزه باز بر اندام کربلا

دل امام زمان، زین عزا پریشان است

 که مرقد دو ولی خدای، ویران است

به شهر سامره شد، قبّه‌‏ای خراب کز آن

 زمین و عرش و سماوات، نور باران است

نو عروس طبع، هر دم، دلربایی می‏‌کند

از حجاب فکر بکر، او خودنمایی می‏‌کند

گاه عاشق می‏‌شود، گه پارسایی می‌‏کند

جان خود را بر گل نرگس، فدایی می‏‌کند

بلبل طبعم ز نو، کرد به بُستان گذار

 تا بسرایم یکی معجزه، هان! گوش دار

هست ز اعجازِ آن منبع نور خدا

 که نُه ولی را بُوَد، در این جهان، یادگار

سَرور یازدهم کز همه نقص، او بری است

قبلۀ ما، حسن بن علی عسکری است

رایج از همّت او، قاعدۀ جعفری است

مدّت دولت او، گر چه کنون، اسپری است

لیک در جمله عوالم، متصرّف بُوَدا

جان ز حرمان حضورش، متأسّف بُوَدا

چند دلا! روز و شب، در این سپنجی سرا

ندیم حرصی و آز؟، اسیر نفْس و هوا؟

به چشم عبرت ببین کز این دیار فنا

بسیج عقبی کنند، به هر صباح و مسا