خیمه زد سلطان دین در کربلا

شد مشوّش خاطر آل عبا

خاصه زینب، بنت زهرای بتول

خاطرش گردید بس زار و ملول

بر گلشن دین رسید چون موسم دى

شد فصل غم و زمان شادى شد طى

تا رفت سر‍ِ‍‍‍ سرّ خدا بر سرِ نى

در ناله شدى زینب کبرى چون نى

چون شد سر اطهر ابی عبدالله

در بزم یزید، همره آل الله

هنگام فداکاری نصرانی گفت:

لا حول و لا قوّه الّا بالله

شاهنشه دین، حسین آن وجه‌ اله

تا جلوه سرش نمود در شام چو ماه

لب باز نمود و گفت با حال تباه:

لا حول و لا قوّه الّا بالله

هر چند که چشمه‌ی حیات است، حسین

لب‌تشنه، لب آب فرات است، حسین

غم نیست اگر غرق گناهیم همه

چون بحر کرم، فُلک نجات است، حسین

تا داس جفا کرد درو، حاصل من

جز دست خدا حل نکند مشکل من

تا هست، سکینه جان! مرا جان در تن

از گریه‌ی خویشتن مسوزان دل من

ذی‌الحجّه تمام شد، محرّم آمد

از گردش دهر، ماه ماتم آمد

شادی ز زمانه رخت بربست و برفت

چون موسم سوگواری و غم آمد

چون روز حسین در جهان، روزی نیست

جز دفتر عشق او، خودآموزی نیست

زآن روز و از این عشق نباشد آگاه

آن کس که به دست او، جهان‌سوزی نیست

دوش دیدم هلال ماه محرّم

شد نمایان میان ابر سیاهى

گفتم این پرچم غم است و مصیبت

وآن سیاهى ز جور چرخ، سپاهى

در این دیار «لا ملجَاءَ لى سِواه»

این جا که نیست غیر از غم و اشک و آه

یاران روند، من مانم و قتلگاه

واغربتاه! واقلّت ناصراه!

غم دین چون داشتى، اى حسین!

قلب محزون داشتى، اى حسین

جگرت مىی‌سوخت از تشنگى

دل پر خون داشتى، اى حسین

آن که بر پا کرده است این شور و شین

آن حسین است، آن حسین است، آن حسین

دید چون جمعى همه گم کرده راه

پیش پاى خود نمی‌بینند چاه