ای حرمت قبلۀ حاجات ما

یاد تو تسبیح و مناجات ما

تاج شهیدان همه عالمی  

دست علی، ماه بنی هاشمی

ماه کجا، روی دل آرای تو؟

سرو کجا، قامت رعنای تو؟

اسباب نجات کائنات است، حسین

فیاض جمیع ممکنات است، حسین

چون کشتی چار موجه شد در شط خون

با آن‌که سفینۀ النجاه است حسین

حلال جمیع مشکلات است حسین

شویندۀ لوح سیئات است حسین

ای شیعه! تو را چه غم ز توفان بلا؟

جایی که سفینه النجاه است حسین

بهار دل دوستدار علی

همیشه  پر است از نگار علی

دلم زو نگار است و علم اسپرم

چنین واجب آید بهار علی

بچن هین گل، ای شیعت و خسته کن

دل ناصبی را به خار علی

گزینم قران است و دین محمد

همین بود ازیرا گزین محمد

یقینم که من هردوان را بورزم

یقینم شود چون یقین محمد

کلید بهشت و دلیل نعیمم

حصار حصین چیست؟ دین محمد

خون‌ از زبان خامه حزین! این قدر مریز دستی به دل گذار، درین شور رستخیز

خامش نشین دلا! که به جایی نمی‌رسد  با روزگار خصمی و با آسمان ستیز

نخل تری به تیشه عدوان فکنده‌ای از پا ستون کعبه ایمان فکنده‌ای

از تشنگی سفینه آل رسول را در خاک و خون به لجه طوفان فکنده‌ای

خونین لوای معرکه کارزار کو؟  میدان پر از غبار بود، شهسوار کو؟

واحسرتا! که از نفس سرد روزگار افسرده شد ریاض امامت، بهار کو؟

ای دل! چه شد که از جگر افغان نمی‌کشی؟ آهی به یاد شاه شهیدان نمی‌کشی؟

سرها جدا فتاده، تن سروران جدا

در کربلا سری به بیابان نمی‌کشی؟

ای مرگ! زندگانی از این پس وبال شد جایی که خون آل پیمبر حلال شد

مهر جهان فروز امامت به کربلا از بار درد، بدر تمامش هلال شد

شاهی که نور دیدۀ خیر الانام بود ماهی که بر سپهر معالی تمام بود

شد روزگار در نظرش تیره از غبار باد مخالف از همه سو بس که عام بود

دی چون هلال ماه محرّم شد آشکار

پژمرده چون فلک زدگان، لاغر و نزار

گیتی برون نمود ز تن، کسوت حریر

پوشید جامۀ سیه و، گشت سوگوار