کشتگان عشق، بی‌‌غسل و کفن خوابیده‌اند

سر به‌ راه دوست داده، با بدن خوابیده‌اند

در گلستان شهادت، یک‌به‌یک مانند گل

پاره‌پاره در جوار «ذوالمنن» خوابیده‌اند

چون مهرِ آسمانِ شرف در سحاب شد

ذرّات کائنات، پُر از انقلاب شد

برچیده شد بساط نشاط از بسیط خاک

وز باد کفر، خانه‌ی ایمان، خراب شد

مَلَک را زین مصیبت اشکِ غم در دامن است، امشب

فلک را ز آتش ماتم، شرر در خرمن است، امشب

خدا را، ای صبا! با خاتم پیغمبران برگو

که در دشت بلا، جسم حسین، بی‌‌مدفن است، امشب

نیک‌پی اسب! چرا بی‌رخ شاه آمده‌ای؟

پیل بودی تو، چرا مات ز راه آمده‌ای؟

برگ برگشته و تن خسته و بگْسسته لگام

هوش خود باخته با حال تباه آمده‌ای

از ذوالجناح، اهل حرم گشته شاه‌جو

از باد جُسته ز‌آن گل بر باد رفته، بو

هر یک به دور مرکب و جویای راکبش

وز روی و موی، گَرد برُفتش ز روی و مو

از زین فتاد چون به زمین، جسمِ شاه دین

افتاد شور و ولوله در عرش تا زمین

شد تیره آفتابِ جهان‌تاب، هم‌چو شب

در خاک و خون چو کرد غروب، آفتابِ دین

اگر جمال عمل خواهی و مقام جمیل

بیا به روضه‌ی درگاه مسلم بن عقیل

سفیر مذهب حق، پیش‌تاز جان‌بازان

که در طریق رضای خدای گشت قتیل

یارب این بارگه کیست بدین جاه عظیم؟

کآسمان خم شده پیش در او در تعظیم

نفحه‌ی ساحت قدسش دم جان‌بخش مسیح

پنجه‌ی گنبد بامش ید بیضاى کلیم

شد قطار غم، روان سوی حجیز

با دل پُرخون و چشم اشک‌ریز

یوسف آل پیمبر با «بشیر»

گفت کای فرزانه‌ی روشن‌ضمیر!

صبح‌گاهان، خیمه بیرون زد ز شام

اختران برج عزّ و احتشام

شد روان آن بانوان سوگ‌وار

سوی یثرب با دو چشم اشک‌بار

داشت شاه تشنه‌کامان، دختری

دختری خورشید‌‌رخ، فرّخ‌فری

با وجود کودکی، آن دردمند

بازویش در بند و گردن در کمند

دور گردون بس که دشمن‌کام شد

ماتم اسلام، عید عام شد

شد چو در شام، اختران برج دین

آسمان گفتی فروشُد بر زمین