درود صبر و سلام رضا به همّت او

دل فرات بود مشتعل ز غیرت او

به شیرخوارگی او را شناخت شیر خدا

که بوسه زد به جبین و به دست و صورت او

این کیست که بهشت شده رونمای او؟ قصری هزار آینه شد سرسرای او  

آمیخته به عصمت و توحید و معرفت زرّینه‌خشتِ محکمِ اوّل بنای او

فرصت نداد تا که لبی تر کند گلو

دارد به دست، ماه حرم، مشک آرزو

می آید از کنار شریعه شهاب‌وار

بسته است راه را به حرم، لشکر عدو

ای آفتاب روشن شب‌های علقمه

سرو رشید خوش قد و بالای علقمه

داده است مشک تشنۀ تو آب را بها

ای آبروی آب! مسیحای عقلمه!

بی شک تو صبح روشن شب‌های تیره‌ای

خورشیدی و به ظلمت این شام، چیره‌ای

تسخیر کرده جذبۀ چشم تو ماه را

بی‌خود که نیست تو قمر این عشیره‌ای

فضا محو تاب و تب زینب است

گمانم که وقت نماز شب است

همه هاشمیات، مشغول ذکر

بیابان پر از نغمۀ یارب  است

از آسمان عشق تو کوکب به من رسید

حال بکای وقت سحر، شب به من رسید

با اشک خود نوشته‌ام امشب برای تو

شکر خدا دوباره مرکّب به من رسید

یم فضل و عفاف و زهد و عصمت گوهر آورده

مه تابندۀ برج ولایت اختر آورده

نهال آرزوی یوسف زهرا بر آورده

عروس فاطمه امشب علیّ اصغر آورده

ستارگان! همه در علقمه برید نماز

که اوفتاده در آنجا به خاک ماه حجاز

هزار حیف که در لحظۀ شهادت خود

نشد که دیده کند بر روی برادر باز

آنَک سر امیر، به «دار الاماره» بود

طشت طلا، محلّ طواف ستاره بود

در گوشه‌ای ز مجلس ظلمانی یزید

بهت غریب دختر بی‌گوشواره بود

ای روزگار سفله! علی ‌اکبر است، این

آیینۀ ملاحت پیغمبر است، این

بابش امام مطلق و جدّش رسول حق

از تیرۀ شریف‌ترین مادر است، این

شور تو را به کشور جان‌ها دمیده‌اند

داغ تو را به بزم جهان‌ها دمیده‌اند

سینه به سینه، داغ اهورایی تو را

در جان مردمان زمان‌ها دمیده‌اند