آهی کشید و تربت او را به بر گرفت

از آه شه به خرمن هستی، شرر گرفت

از بس که خون گریست، جگر‌گوشۀ رسول

منزل‌‌گه بتول، به خون جگر گرفت

آزاده‌ای که کعبۀ عشق است، کوی او

دارند چشم، اهل دو عالم به ‌سوی او

صاحب‌دلان کنند به ‌شکرانه، جان‌ نثار

در مقدم صبا به نسیمی ز کوی او

عالم پُر از ندای حسین و نوای اوست

دل در فغان به زمزمۀ نینوای اوست

گلشن شود ز خون شهیدان اگر جهان

ذوق و صفایش از چمن کربلای اوست

سلام ما به شهیدی! که عشق، زنده از اوست

کسی که خون خدایش دویده در رگ و پوست

سلام ذات خدا و‌آن‌ چه آفریده خدا

بر او! که آبروی عالمی ز خون گلوست

گر سر کنم، مصیبتی از شاه کربلا

ترسم شرر به عرش زند، آه کربلا

لرزد زمین ز کثرت اندوه اهل‌بیت

سوزد فلک ز نالۀ جان‌کاه کربلا

چون کاروان عشق، به دشت بلا گذشت

افکنْد بار عشق در آن ‌جا، ز جا گذشت

با عشق دید آب و هوایش چو سازگار

منزل نمود و از سر آب و هوا گذشت

سالار کاروان، همه کالای عشق را

بنْهاد در میانه، ز هر مدّعا گذشت

ای در غم تو ارض و سما خون گریسته!

ماهی در آب و وحش به هامون گریسته

وی روز و شب به یاد لبت، چشم روزگار

نیل و فرات و دجله و جیحون گریسته!

پیکی خمیده‌قامتم آید به دیده، ماه

چون قاصدی که با خبرِ بد رسد ز راه

با صد هزار قصّۀ جان‌کاه می‌رسد

پیداست بوده کوهی و از غم شده است، کاه

آب بقا که در ظلمات است، جای او

باشد سیاه‌پوش، هنوز از برای او

لب‌تشنه جان سپُرد به خاک آن ‌که تا ابد

در چشم آب، سرمه شود خاک‌ پای او

شد شام و چرخ‌، چون سر ببْریده‌ای ز تن

غلتان، میان خونِ شفق گشت غوطه‌زن

یا هم‌چو مغفری که به خون گشته سرنگون

یا چون سری که کرده جدا تیغش از بدن

باز این عزای کیست؟ که خلق دو عالمش

هستند هم‌چو کعبه، سیه‌پوش در غمش

بی‌پرده بانگ شیون غم می‌رسد همی

از پرده‌ای که چشم مَلَک نیست، مَحرمش

ایّام در‌هم است از این ماجرا هنوز

دارد به یاد، واقعۀ کربلا هنوز

دارد از این معامله، روح نبی، ملال

در ماتمند، سلسلۀ انبیا هنوز