از لشگر امام، غلامی سیاه‌رنگ

خالِ سوادِ کشور هند و دیار زنگ

آمد به پیش آن شه و گردن نمود کج

درخواست کرد از شه لب‌تشنه، اذن جنگ

سلام باد به جون! آن که روح والا داشت

نشان عشق و ارادت ز پنج مولا داشت

شد از نگاه ابوذر، مس وجودش زر

فروغ صدق و سعادت، در او تجلّی داشت

سلام باد به حر! بر یقین و ایمانش!

که میزبانِ شهادت، نمود مهمانش

برای آمدنش انتظار داشت، حسین

که دیده بود وِرا در شمار یارانش

سلام باد به عبداللَّه از نژاد خلیل!

که بود زاده‌ی آزادِ مسلم بن عقیل

جوان هاشمی وجان‌نثار فاطمیان

که شد سیادت او با شهادتش، تکمیل

سلام ما به جوانی که مُسلمش، پدر است!

به جلوه، منزلتِ آن پدر از این پسر است

در آسمان بنی‌هاشم، او ستارۀ عشق

ز دودمان عقیل و در آن صدف، گهر است

ای کوفیان! چه شد سخن بیعت حسین؟

و‌آن نامه‌ها و آرزوی خدمت حسین؟

ای قوم بی‌حیا! چه شد آن شوق و اشتیاق؟

آن جِدّ و جهد، در طلب حضرت حسین؟

ای دیده! خون ببار که ماه محرّم است

نزد خدای، دیدۀ گریان مکرّم است

فرمود شاه دین که منم کشتۀ سرشک

بر زخم‌های شاه، سرشک تو، مرهم است

در شش جهت فتاده چه آشوب دیگر است؟

دیگر چه شورش است که در هفت کشور است؟

دیگر چه انقلاب که در نُه محیط چرخ؟

دیگر چه اضطراب که در چار گوهر است؟

گِرد حرم، طواف همی کرد چون خلیل

گسترده پر به زیر، پی شاه، جبرئیل

فارغ شد از طواف و چنین گفت با حرم

کای کعبۀ معظّم و ای خانۀ جلیل!

از مکّه چون به عزم سفر، بست بار خویش

لبیّک گفت، دعوت پروردگار خویش

از شوق وصل دوست، سر از پا نمی‌شناخت

آن‌سان که داده بود ز کف، اختیار خویش

بر روی دست، اصغر خود را گرفت و گفت

در پیشِ تیرِ حادثه با کردگار خویش:

مرکب، خدای را به سوی کوفه، زین مکن

خلق مدینه را ز فراقت، حزین مکن

بر عهد کوفیان نتوان داشت اعتماد

دوری ز بارگاه رسول امین مکن

آن تیره‌شب که جمع پریشان، روان شدند

از ناله قدسیان، جرسِ کاروان شدند

هم حاملانِ عرش به زانو در‌آمدند

هم طایرانِ سدره برون‌ ز آشیان شدند