افتاد شام‌گه به کنار افق، نگون

خور، چون سر بریده از این طشتِ واژگون

افکنْد چرخ، مغفر زرّین و از شفق

در خون کشید، دامن خفتانِ نیل‌گون

هماره تا که خدا را بود ز خلق سپاس 

درود بر خلف پاک مرتضی عبّاس

فروغ چشم و چراغ دل چهار امام

امید یوسف زهرا، حسین خیر النّاس

گردون چرا روی تو را قمر گفت؟

باید تو را از ماه، خوبتر گفت

اُمّ‌البنین بالید از این که: زهرا

در روز عاشورا تو را پسر گفت

جمال حق ز سر تا پاست عبّاس

به‌ یکتایی قسم، یکتاست عبّاس

اگر چه زاده‌ی اُمّ‌البنین است

ولیکن مادرش زهراست، عبّاس

من که جدا گشته ز سوی کبریایم

بنت الوقارم مادر حجب و حیایم

من برتر از زن‌های والای بهشتم

من خانه‌دار حضرت شیر خدایم

زینب بیاور آخرین رخت کفن را

تا که کفن پوشم تن سبز حسن را

خالی است جای مادرم تا که ببوسد

لب‌های سرخ یوسف گل پیرهن را

در این دیار «لا ملجَاءَ لى سِواه»

این جا که نیست غیر از غم و اشک و آه

یاران روند، من مانم و قتلگاه

واغربتاه! واقلّت ناصراه!

غم دین چون داشتى، اى حسین!

قلب محزون داشتى، اى حسین

جگرت مىی‌سوخت از تشنگى

دل پر خون داشتى، اى حسین

نو عروس طبع، هر دم، دلربایی می‏‌کند

از حجاب فکر بکر، او خودنمایی می‏‌کند

گاه عاشق می‏‌شود، گه پارسایی می‌‏کند

جان خود را بر گل نرگس، فدایی می‏‌کند

چند دلا! روز و شب، در این سپنجی سرا

ندیم حرصی و آز؟، اسیر نفْس و هوا؟

به چشم عبرت ببین کز این دیار فنا

بسیج عقبی کنند، به هر صباح و مسا

رسید از صبا خبر که شد موسم بهار

چمن‏ها، پر از نشاط، دمن‏‌ها پر از نگار

ز هر سو زمرّدین، در و دشت و جویبار

گل و سنبل و سمن، قطار از پی قطار

ماهی من سوی آب، راه ندارد

بهر تلظّی به سینه، آه ندارد

لاله‌ی من بس که داغ تشنه‌لبی دید

جز لب خشکیده و سیاه ندارد