بر سر کوى تو با راز و نیاز

 به نیاز آمده‌ام اى همه ناز!

بارها گفته و می‌گویم باز

 یا حسین بن على! ادرکنى

اى که جودى به وجودم کردى!

 سالک مُلک وجودم کردى

آه من دیدى و سوزم دادى

 اشک من دیدى و دودم کردى

باز پیوند دل و صبر گسستم با اشک

 باز پیمانه‌ی پندار شکستم با اشک

باز در پرده‌ی اخلاص نشستم با اشک

 باز در خانه‌ی دل پنجره بستم با اشک

امشب ز مدینه بوى عشق آید

 فریاد حق از گلوى عشق آید

از دامن سبز عصمت زهرا

 آلاله‌ی سرخْ‌روى عشق آید

اى نگاهت ز کیمیا بهتر!

 خاک راهت ز توتیا بهتر!

زخم مهر تو خوش‌تر از مرهم

 درد عشق تو از دوا بهتر

تو عزیز و ز جان، عزیزترى

 که ز کون و مکان، عزیزترى

هست جان و جهان، عزیز ولى

 تو ز جان و جهان، عزیزترى

تا بُوَد شمع بر هوا، محتاج

 تا بُوَد درد بر دوا، محتاج،

آن چنانى که ماهى و مرغند

هر دو بر آب و بر هوا، محتاج،

از حسین است پایدار، نماز

 وز قیام وى استوار، نماز

نخل سرسبز نهضت او راست

 آب از خون و برگ و بار، نماز

تا گشود آن مه دل‌آرا چشم

 پرتو افزود مصطفى را چشم

گفت تکبیر، بر جمال حسین

 چون که افتاد مرتضى را چشم

فلک علم، اختر آورده

 صدف عشق، گوهر آورده

پدر مهربان هستى بین

 پا به دامان مادر آورده

اى مونس دل! بیا و جانم باش

 مانند گذشته هم‌زبانم باش

برخیز و بگیر دست خواهر را

 اى پیکر پاره پاره! جانم باش

روان به جانب اصغر، چو تیر حرمله شد

زمانه گفت زمین را که وقت زلزله شد

نمود زمزمه‌‌ای بلبلی به یاد گلی

که از شنیدنش، آفاق پُر ز غلغله شد

چنان به سلسله شد بسته، عابد بیمار

که خون روانه ز چشم هزار سلسله شد