اى شه لب‌تشنگان! ما زین بیابان مى‌رویم

اشک‌افشان مى‏‌رویم

گر چه مجموعیم، بى تو بس پریشان مى‌رویم

سینه‌سوزان مى‌‏رویم

شد شب میلاد نور چشم پیمبر

عالم ایجاد چون بهشت معطّر

ساقی گل‌رخ! بیار باده مکرّر

گشته عیان نور حق ز خانۀ حیدر

ای خون حق! که نهر، روان گشتت از گلو

گاه صلات ظهر گرفتی ز خون، وضو

نالم ز جور چرخ وَ یا کینۀ عدو؟

فغان! ز کج‏روی چرخ و طرح رنگ نوینش

نگر چگونه به خاصان حق بُوَد سر کینش

شهی که مُلک سلیمان بُوَد به زیر نگینش

«شه دین گفت: من پابست عشق روی جانانم»

به کوی عشق سر بنْهاده اندر خطّ فرمانم

فدا اندر منا آورده جمع نوجوانانم

«آن خداوندی که خلق این قوی بنیاد کرد»

پایۀ این کاخ را بر روی عدل و داد کرد

ظالمان را کیفر و مظلوم را امداد کرد

دوشم اندر خانۀ دل، جلوۀ جانانه آمد

کز یکی جلوه، منوّر صحنۀ آن خانه آمد

پرتو افکن شد جمالش، روشنم کاشانه آمد

گرد شمع عارض او مرغ دل، پروانه آمد

در تجلّی شد فروغ چهر زیبای محمّد

آمد امشب آفتاب دیگری

روشن از او گشت ماه و مشتری

چرخ عصمت را عیان شد اختری

جلوه‌گر از نام او هر دفتری

نوگل گلزار احمد آمده

زینب آل محمّد آمده

با گنبدت قشنگ شده آسمان ما کهف حصین توست همیشه امان ما مهمان شهرما شدی و میزبان ما یاسید الکریم فدای تو جان ما

دارالسلام سوختن ما شدی بس است اصلا همینکه هموطن ما شدی بس است  

از فیض این حرم چقدر با صفاست ری سر منشأ تلألؤ نور خداست ری فرموده‌اند شعبه‌ای از کربلاست ری اصلا بگو نگین سلیمان ماست ری

مبهوت این سخاوت و لطف و کریمی‌ام با این وجود حضرت عبدالعظیمی‌ام

امشبم را سحر نمی‌آید خواب در چشم تر نمی‌آید مدحش از من که بر نمی‌آید چون سکینه دگر نمی‌آید

دختر شاه، گوهر نایاب بی قرینه، درست مثل رباب

مدینه بود و غوغا بود           

اسیرِ دیوِ سرما بود

محمد سر زد از مکه            

که او خورشیدِ دل‌ها بود