آشفته و تب‌دار و برافروخته‌­اند

در آتش اشتیاق تو سوخته­‌اند

امروز فرشته­‌ها به گنجینۀ عرش

از خون خروشان تو اندوخته‌­اند

ابری شد باز دیده­‌ای تر دارد

در سینه ستاره­‌های بی‌سر دارد

شب­‌های محرم آسمان آشفته­ است

انگار هزار، دُبّ اکبر دارد

یک جرعه نخورد تا نفس تازه کند

برداشت عَلَم که عشق، اندازه کند

می­‌خواست خدا کتاب عاشورا را

با دست به خون ­نشسته شیرازه کند

بیمار بودن

سخت‌ترین امتحان است

وقتی عمه امام را

به اسیری می‌برند

تمام روضه آن شب بر ملا بود

گمانم کربلا در کربلا بود

بمیرم بوسه‌های خیزرانی

فقط یک روضۀ طشت طلا بود

نگاهش را به چشمت دوخت زینب

ز چشمان تو صبر آموخت زینب

به لب‌های تو می‌زد چوب، بوسه

به پیش چشم تو می‌سوخت زینب

نه فریاد و نه شیون حرف می‌زد

شبیه روز، روشن حرف می‌زد

چه از خورشید می‌فهمد مگر شام؟

نگاهت با دل من حرف می‌زد

اسیر غربتی جانکاه، زینب

دلش بی تاب شد ناگاه، زینب

صدایی می‌رسد از بین گودال

إلَیَّ، یا اُخَیَّ، آه زینب

ندارد وسعت داغم مساحت

ندیدم بعدِ تو یک روز راحت

مرا از کربلا بردند اما

دلم جا ماند بین قتلگاهت

چه باید کرد با این خون جاری

تن خورشید و صدها زخم کاری

به روی خاک گفتم صورتت را ...

الهی من بمیرم سر نداری

تنت خورشیدِ دشت کربلا بود

نه غسل و نه کفن، در خون رها بود

بگو ای زینت دوش پیمبر

کجا شایستۀ تو بوریا بود؟

مصیبت، طاقتش را سر می‌آورد

که با خود یک دل پرپر می‌آورد

از آن تن‌های غرق خون! بمیرم

هزاران تیر باید در می‌آورد